Bir hoca düşünün, 90 dakika yerinde durmuyor; hırs küpü. Takımla atağa kalkıyor, takımla savunmaya dönüyor; sanki basketbol koçu. Yaşıyor maçı, seviniyor, üzülüyor, enerjisini futbolcusuna aşılıyor.

Kim mi?

Elbette Hiddink değil. Hırvatların teknik direktörü Slaven Bilic.

Takımını iyi hazırlamış, 2008’den ders almış, Türkiye’yi çözmüş.

Maç başlayınca bunu hissettirdi. İlk gol sanki planlanmış. Türkiye’nin ‘zayıf halkası’ Gökhan Gönül’ü Corluka ile zorlayıp Olic’le 1-0’ı buldu. İkinci gol de artık Ay - Yıldızlıların kronikleşmis karambol telaşından geldi. Bir türlü savuşturulamayan top, arka direkte gol... Ne diyelim futbol bu, çalışan kazanıyor. Ya bizim Hiddink!..

Göremedik, görsek yorum yaparız. 90 dakika boyunca kulübede saklandı. Kendini göster be adam!.. Koltuğunda oturma. Yılda 10 milyon Avro’yu en kritik maçında ‘ağır abi’ rolü oynamak için mi alıyorsun? Diyeceğim ki büyük taktisyen; o da yok!.. Yenik duruma düştükten sonra ‘B planını’ uygulayamadık. Hakan Balta, Gökhan Gönül, Giray ve Egemen’in dışında kimin nerede oynadığı belli değil. Arda bir sağda bir solda, Sabri bir önde bir arkada, Hamit’e bakıyorsunuz; bir ara sol açık bir ara ‘gölge’ santrfor. Final bileti ağlaya ağlaya gitti. Arda’yla Burak bir yere kadar direndiler, biraz da 2. yarının başlarında kaptan Emre... Ama ‘skandal’ niteliğindeki 3. gol fişi çekti.

Yazık oldu hem de çok yazık. Bu kadar kolay teslim olup böylesine farklı yenilmemeliydik. Saha kenarındaki bir reklam gözüme çarptı; “2012 UEFA Kongresi Türkiye’de.” Bu kafayla ancak kongre düzenlersiniz, finalleri de HD yayın farkıyla TV’den izlersiniz.

Rövanşı konuşmaya bile gerek yok. Biraz utanması, sıkılması varsa Hollandalı, Amsterdam dönüş biletini Zagreb aktarmalı yaptırır.