\n\n\n

Bedendeki enerji bitmiş, antrenmansız adaleler yırtılma eğilimi içinde, soluk deseniz o da sınırda. Moral de sıfıra yakın. Grubun yarısından fazlası karaya ayak basmış bile. Bir de ters akıntı çıkmaz mı? Üstüne üstlük gözüken ama bir türlü yakınlaşmayan bitiş noktasının uzaklaşışı. Ve derken sağ bacağa giren kramp. Yanındaki iki metrelik Rus yüzücünün, “Buraya kadar” diyerek yardım botunu çağırışı. İşte tam o sırada 930 numaralı bonemi çıkarıp “Ben de bittim” diyecekken, gözüme engelli yüzücü Caner takıldı. O da benim gibi bitiş noktasını kaçırmış, Kuruçeşme Cemil Topuzlu Parkı’ndan sahile çıkacakken Ortaköy’e kadar gitmişti. Ama bırakmıyordu, akıntıya karşı inadına kulaç sallıyordu. Hem de ne kulaç.

Onurlu bir başkaldırıştı Caner’inki; doğaya ve ona daha anne karnındayken çıkartılan ‘engellere’ karşı direniyordu. Bırakamazdım, 30 yaşındaki Caner Ekin kardeşim eğer tüm handikaplara karşın Boğaziçi Kıtalararası Yüzme Yarışı’nı bitirmek için kendini zorluyorsa, kramp da girse, soluğum da tükense, hatta ölsem de bırakamazdım o yarışı. Gelin görün ki o kadar kolay değildi. İş artık salt insan ile doğanın mücadelesine kalmıştı. Akıntı atıyor, ben kulaca yükleniyordum. Bir ara kafamı kaldırdım, Caner dubalara varmıştı. “Son 100 metre” diyerek tekrar yüklendim, ters akıntı bile ‘vız’ geliyordu ki turuncu ‘bitiş’ yazısı... Kolumdaki elektronik aygıtı hakemlere okuttum ve kendimi karaya attım.

Evet, 24. yaşını dolduran ve Türkiye Milli Olimpiyat Komitesi’nin bıkmaksızın devam ettirdiği Boğaziçi Yüzme Yarışı’nın minicik bir karesiydi yukarıdaki öykü. 45’inden sonra yüzücülüğünü anımsayan bir spor gazetecisinin 1 saat 24 dakikalık macerası. Belki 204.’lükle noktalanıyordu, belki dedesi yaşındaki yüzücülere geçiliyordu bu satırların yazarı ama Boğaz’ın serin sularında yüzmek inanın her şeye değdi sıcak İstanbul pazarında. Bini aşkın spor tutkunu ile Kuruçeşme’den motorlara doluşma, yolda güzergâh belirleme toplantıları, eski Bakan Kürşad Tüzmen’in, “Hastalığımı da yüzerek yeniyorum. Yüzücü teslim olmaz” diyerek verdiği moral, derken Kanlıca Vapur İskelesi’nden verilen başlangıç. Üstelik 40’a yakın yabancı ülkeden yüzücü 2020 İstanbul olimpiyat düşünün baştacı Amerikalı kulaç Mark Spitz...

Gerçekten unutulmaz bir gündü, katılanlar, hatta Boğaz’ın iki kenarından yarışı izleyenler için. Bir de onca çevre kirliliğine karşın hemen etrafımızda cirit atan Yunuslar. Sahi! Nerede kaldık? Caner Ekin’e teşekkür ediyorum. Ve elbette onu destekleyip bu yarışa hazırlayanlara. Gerçek bir sporculuk dersi verdi. İnsanoğluna “Bittim, tükendim” dediği anda mücadeleden vazgeçmemesini öğretiyordu Caner kardeşim bizlere. Sağ ol, var ol...