Yanılmıyorsam yıllardan 1983’tü. Soğuk bir aralık günüydü. Galatasaray, ligde Adana Demirspor’u ağırlıyordu.

Fatih’li (Terim), Hociç’li, Mustafa’lı, Sinan’lı takım gol olmuş yağmış, skor 9-2’ye dayanmıştı.

Dün akşam iki takım yine Ali Sami Yen’deydi.

Ama bu kez stadın yeri değişmiş, adı kalmıştı, ‘Türk Telekom Arena’ eki ile süslenip...

Adana temsilcisi de çok kan kaybedip 2. Lig’e kadar inmişti.

Yine de Galatasaray ile Adana Demirspor arasındaki maç, heyecanlandırdı izleyenleri.

Öncelikle Demirsporlu taraftarları kutlamak gerek. Galiba 2 bin 500 kişi civarındaydılar ve stadı inlettiler. Demek ki boşu boşuna İtalyan, Fransız ve İngiliz gazetelerine haber olmamışlar, ‘anarşist’ ruhları ile.

Maça gelince; biri Süper Lig lideri, diğeri 2. Lig Kırmızı grup takımı arasındaki mücadelede, favori takımın file bekçisi, kalesinde devleşiyorsa yine Demirspor’u alkışlamalıyız. Maç 0-0 iken kaçırdıkları fırsatlar vardı. Yine 2-0 ve 3-0 iken karşı karşıya atamadılar. Tunay, Raşit, Erçağ ve kaleci Şener -4 gol yemesine rağmen- alkışı hak ettiler. Galatasaray’da ise genç Mertan sağ içte ‘ben buradayım’ diye bağırdı. Sercan’a yaptığı asistle alkış aldı, elbette hızlı manevraları ile de. Yine, Sercan ve Riera da ilk 11’i zorlayacaklarının sinyalini verdiler. Servet çok şey kaybetmiş, belki rakibi önemsemedi ama bu formu ile Semih’i kesemez. Ceyhun, Çağlar için de çok olumlu konuşamıyorum, ancak emektar Ayhan bu yıl 18’in değişilmezidir, deneyimi ile...

Skor mu, elbette 19 yıl önceki kadar renkli değildi, 4-1’de kaldı. Çünkü dünkü Demirspor, kupa mücadelesinde 19 yıl önceki Demirspor’a göre çok daha dirençliydi.