Yazıma başlarken önce Dil Derneği Başkanı Sayın Sevgi Özel’in dün gazetemizin 2. sayfasında yayımlanan “Dil Devrimi 80.Yıla Erişti” başlıklı yazısının girişini alıntılamak istiyorum:

“Atatürk’ün öncülüğünde, Samih Rifat’ın ‘reis’liğini, Ruşen Eşref’in ‘umumi kâtip’liğini üstlendiği, Celal Sahir’in ‘aza ve veznedar’ı, Yakup Kadri’nin ‘aza’sı olduğu dernek 12 Temmuz 1932’de kuruldu. ‘Türk Dili Tetkik Cemiyeti’ adını, Ata’nın sağlığında Türk Dil Kurumu olarak Türkçeleştirdi. Ondan bir yıl önce çalışmaya başlayan Tarih Kurumu gibi ‘devlet dairesi’ değildi. Atatürk bu iki kurumu özellikle ‘dernek’ olarak kurmuş, böyle kalmaları için de kalıtından pay ayırmıştır. 12 Eylül’cüler, Atatürk’ün eliyle yazdığı ‘vasiyetname’yi çiğneyerek bu iki derneği yasa zoruyla kapatmıştır. Bugün var olan Türk Dil Kurumu Kenan Evren’le ona destek olan hukuk tanımazların ürünüdür. Başbakanlık’a bağlı Türk Dil Kurumu Atatürk’ün değil, Kenan Evren’in kurumudur. 12 Eylül’le hesaplaşacağını söyleyenler, nedense 12 Eylül ürünü olan Atatürk kurumlarından ve Atatürk’ün kalıtından hiç söz etmezler. Dahası adının önünde akademik san olanlar, 29 yıldır bir hukuk lekesinin üstünde oturmaktan hiç utanç ve üzüntü duymaz; Atatürk’ün dilde devrimden caydığı gibi gerçekdışı masallarla kendilerini aklamaya çalışırlar …”

Evet, Sevgi Özel’in bu satırları, 29 yıldır bu ülkede “hukukçu” sıfatını taşıyan hemen herkesin görmezlikten geldiği bir hukuk ayıbını, dahası tam anlamıyla bir hukuk rezaletini bütün çıplaklığıyla gözler önüne sermektedir. Çünkü Kenan Evren’in de kenarından kıyısından bir madde sıkıştırarak kendini cumhurbaşkanı seçtirdiği 12 Eylül Anayasası, Türk Dil Kurumu ile Türk Tarih Kurumu’nun özerk yapılarına son vermekle, Mustafa Kemal Atatürk’ü de her Türk vatandaşının Türk Medeni Kanunu gereğince sahip bulunduğu bir haktan, özgür iradesi ürünü bir vasiyetname düzenleyerek mirasını istediği gibi yönlendirme hakkından yoksun bırakmıştır. Bu arada İstanbul Üniversitesi Senatosu, bu girişimin yaratıcısı olan Kenan Evren’i, hem de “hukuka yaptığı üstün hizmetleri”gerekçe göstererek, fahri doktora payesi ile ödüllendirmiştir! Böylece Mustafa Kemal Atatürk, Cumhuriyet tarihimizde vasiyetname yapma hakkı elinden yasa ile alınan ilk ve son Türk vatandaşı olmaktadır! Benim merak ettiğim nokta ise 12 Eylül’ün, yargı makamları önüne taşınmaya başlandığı günümüzde, Türkiye’nin en eski üniversitesi olan İstanbul Üniversitesi’nin bu ödüllendirmeyi gerçekleştiren o zamanki -ve içinde hiç kuşkusuz üniversite profesörlerinin de yer aldıkları!- senatosundan da hesap sorulup sorulmayacağıdır! Günümüzde “Kemalizmi tasfiye” sloganıyla harekete geçen, ama asıl amaçları Atatürk dönemini bütünüyle karalamak olan bir aydın(!) kesiminin böyle bir hesap sormaya sıcak bakmayacağı kesindir. Hele aynı kesimin, “dindar gençlik” modeli ile bir zamanlarki Köy Enstitülerinin yetiştirmeyi amaçladığı “cumhuriyet insanı” modelini bir tutmak gibi bir gaflete düştüğü göz önünde tutulursa!

Mustafa Kemal, adı geçen her iki kurumu kendi mirasından pay ayırarak parasal açıdan bağımsız kılmakla ve özel hukuk statüsünde birer dernek olarak düzenlemekle, bu kurumları gelecekte her türlü siyasal dalgalanmanın dışında tutmayı amaçlamıştı. Bundan ötürü bugün, yani Dil Devrimi’nin 80. yıldönümünde aynı zamanda bu devrimin kalesi olan Türk Dil Kurumu’nun kapatılışının 29. yıldönümünü düşünmek zorunda kalışımız, çok acı bir yazgıdır!

Kurulduğu 1987 yılından bu yana bu yazgıya karşı koymaya çalışan Dil Derneği’ni bugüne kadarki bütün çabalarından ötürü Mustafa Kemal’in Türk Dil Kurumu’nun eski bir üyesi olarak içtenlikle kutluyorum.