Ülkeyi 22 senedir yönettiğini sanan AKP iktidarının, baştan beri algı operasyonlarıyla ve parlak gelecek vaatleriyle Türkiye’yi getirdiği noktada tüm emekçilerin yüzde 40’ı ama tamamı içindeki erkeklerin yüzde 68’i kadınların ise yüzde 32’si asgari ücretle çalışıyor. 

Özetle nüfusun yarıya yakını, özel sektörün temsilcileriyle hükümet tarafından belirlenen asgari ücretle idare ediyor. Bir tiyatro oyununda figüranlık ediyor. Ya da derin yoksulluğa mahkûm olarak geçinmek veya sürünmek zorundalar.

Oynanana “tiyatro” derken, bunun kendi sözüm, kendi yakıştırmam olmadığını, yıllardır iktidara yakın bir sendikacılık anlayışıyla yönetildiğini bildiğimiz Hak-İş’in başkanı Mahmut Arslan’dan ödünç aldığımı belirtmeliyim.

Yıllardır süren bu tiyatroya son vermek için bir fırsat var:

Bu cumartesi yani bu satırların yayımlandığı gün, tüm emekçilerin Ankara’da Tandoğan Meydanı’nda büyük bir mitingi var. Tüm emekçilerin kendi gerçeklerini duyuracakları bir gün. Oraya gidiniz, açlığınızı haykırınız.

Bu sadece onların insanca yaşama azmini göstermeyecek aynı zamanda, yıllardır işlemeyen demokrasimize bir adım attıracak, belki de ülkemizin talihini ve tarihini değiştirecektir.

Eskilerin “etme bulma dünyası” diye bir sözü var. Asgari ücretten söz edince bugün ülkemizi yöneten Tayyip Erdoğan’ın muhalefette olduğu yıllarda aynı konuda söylediklerini anımsatmamak mümkün değil. Şöyle diyordu;

“Bu gelirle evin kirasını kim ödeyecek? Elektrik parasını kim ödeyecek, su parasını kim ödeyecek? Çoluk çocuğun okul parasını kim karşılayacak? Soruyorum size. Bu zalim yönetim, bu aziz millete bir bardak çayla bir simidi bile layık görmüyor. İşte ekonomik durum bu?”

Hoş, asgari ücrette öyle oldu da başka konularda olmadı mı?

Erdoğan kendisinin muhalefette olduğu yıllarda yargının siyasi etkiler altında karar vermesinden şikâyet ediyordu. AKP döneminde o eski yılları mumla aratacak bir yargı sistemine tanık olduk. Ne tanık olması? Doğruca onun baskısı altına girdik.

Örnek çok. Sadece şunu söyleyerek bitireyim:

Erdoğan o tarihteki asgari ücrete bakarak “Ekonomik durum bu!” diyordu. Oysa şimdi her konuda “durum bu”!