Bayramın ikinci günü, akşam saatleri, bir kıyı kasabası...
Süpermarket zincirinin mağazasında, temizlik maddeleri reyonunda genç bir çift...
Muhtemelen sevgili.
Keyifleri yerinde, şakalaşıyorlar.
Adam kadının arkasında, başını tutuyor, işaret parmağıyla kelle keser gibi yapıyor.
Kadın gülüyor...
Şaşırdım, ürktüm, karanlık bir kuyuya düştüm sanki.
Kanım dondu, kamuya açık alanda şakası bile kaldırılacak gibi değil...
Bu çağda, insanlığın yaşadığı onca acıdan sonra geldiği nokta bu olmamalıydı; kafa kesmenin şaka yollu anlatımı, günlük yaşamımıza girmesi...
Cinayet örgütü, vahşi, karanlık, utanç verici IŞİD gösterdi bize, yaşattı bu acıyı.
Utanıyorum, insanlık için, insandan kaçmak duygusu...
Artık IŞİD katliamlarının videosunu bile izleyemiyorum.
Savaşa karşıyım ama savaşın da bir hukuku var.

***

En son, arkadaşlar söyledi; bu cinayet örgütü ele geçirdiği, soyup, iç çamaşırlarıyla bıraktığı 15-16 yaşındaki yaklaşık 40-50 çocuğu, çukurun başında, Allah’ın adıyla, tekbir getirerek kurşuna diziyor.
İzletmeyin bana dedim, sanki izledikçe insanlığım küçülüyor!..
Din adına, Tanrı adına işlenen bu vahşet nasıl bir inançtır?..
İnsanı insanlığından utandıran katliamın haklı bir gerekçesi olabilir mi?
Diyeceksiniz ki, zalimlerin, egemenlerin cinayetleri, vahşi işkenceleri de var; sistem ve çıkarlar adına insan yaşamının beş para etmediği, anlamsız bir düzende yaşıyoruz.
Evet doğru...
Yine de kaldıramıyor, küsüyor ve tiksiniyor insan, kafa kesen, ciğer söken zalimliğin karşısında.
Dayanamıyor...

***

Bu vahşeti, herhangi bir gerekçeyle, her ne olursa olsun destekleyen, susan, görmezden gelenlerin bir bölümü, iktidar sahipleri, ABD’nin ayarından sonra konuşmaya başladı.
IŞİD’in İslamla ilgili olmadığını, cinayet örgütü olduğunu söylüyorlar.
Günaydın...
Acınacak haldesiniz ve zavallı!..
İnsanlık adına...