Son güneşler de gidiyor, mevsimidir.Tonlar yer değiştiriyor.Sarı sıcak, üşümeye yolcu sonbahar.Başka rüzgârlar zamanı şimdi, soğuk geliyor.İçine dönüyor, kapanıyor doğa, renk değiştiriyor.Ağır basıyor yalnızlık, tesellisizordur...Korunma hissiyatı, yaşamı sürdürme kaygısı belki.Belki de ağır hüzün günleri kapıda...Yalnızlaşmak, yok sayılmak, ötekiolmak...Tutunduğun ülke, bıraktı ellerini çünkü.Cumhuriyetine ne oldu?

***

Bir kıvılcımla çoğaldığın çocukluğunun bayramları değişmiştir artık, çalınmış belki.Güzelliklerine yürüdüler, vurdular.Hoyrat, acımasız geliyor kara bir bulut üstüne.Bir zaman öteki olduğunusöyleyenler, büyük çoğunluğuötekileştirdi şimdi.Değiştirdiler.Hak, hukuk yok!Ne kaldı? Yargı mı, medya mı, siyasetmi, üniversite mi?Zaman değişti bak; düz bir satıhta,omurgasız bir deniz canlısı gibidüzen.Kara sakal, badem, bıyık egemen.

***

Peki, ne yapacaksın?Ağır travmalarda bırakıp kaçamazsın, farkındasın yurdunun.Yalnızlık kendinedir ama, “insan”demişsin bir kere, “Sömürüsüz birdünya!”; yok sayamazsın.Fark et!Şarkıdaki gibi; yazmadığın bir hikâyede, uzun ya da kısa vadede, az biraz keşfediyorsun belki olan biteni.Öteki olabilmeyi, yerine koyabilmeyi,geride durabilmeyi dayatsalar da sanave okullarında çocuklarına...Bir zamanlar öteki olmaktan yakınanazınlığın şimdiki iktidarında “öteki” sayılsan da...Yoksun, hiçsin, başkasın deseler dediren...Olsun, yalnızlığın da başka bir gücüvar çünkü.Bu toprakları kurtaranlar da çokyalnızdı bir zaman.Ve diren, İzmir’sin sen, ülkesin.“Cumhuriyetçi olmak bir şehri gerikalmışlığa mahkûm etmek midir” diyesorulsa da, “güzelliklerini kırmalarıgerektiğini” söyleseler de, diren...Bayramda bayraklarla donatılmışkentine “dokundursalar” da, gâvur görseler de diren...Yaşama güven, umudunu koru.Düşlerin yıkıldıysa eğer, yeniden kur.Karalar, çizgilerle, engellerle kesiliyorsa, sonsuz denizlere bak.Gemileri yakmak ne çare!