Bu hırçınlık, bu öfke boşuna değil!
Yok sayma, suçlama, kin, intikam, baskı, şiddet ve yasaklama...
Olmuyor, olamıyor ama.
Çaresiz ve aciz manzara...
Yolun sonu geliyor.
Karanlık, haksızlık, adaletsizlik, hukuksuzluk, sevgisizlik ve zulüm yetmedi.
İçeride ve dışarıda iflas.
Çok “ah” kaldı size, çok haklı kıldınız karşınızı.
Acı, ölüm, kararttığınız gözler ve hayatlar, kesilen fidanlar.
Cadı avı, yandaş palalar; ortaçağ karanlığıdır bu, yeni ortaçağın...
Kediler toplandı, fareler bastı sokakları, veba saçıyor coğrafya...

Görülüyor giderek yükselen öfke, çaresizlik.
Geldik mi son perdeye?
Tıkanıyor işte, olmuyor, dikiş tutmuyor.
Düzmece oyunlar, sahte suçlamalar, kurmaca deliller, ihlaller, dinlemeler, özel mahkemeler, tutar yan kalmadı.
Çıkmaz yollarda kaldınız şimdi.

Bir haklılık bulma gayreti, anlama çabası bekleniyorsa yine de...
Ama yok, onca masum ölümler var sahnede, anaların kahırları, babaların sessiz gözyaşları.
Sokak aralarında gaz var, cop, asitli su, çeteler, siviller...
Parkları insanlara yasaklanan bir ülke...
19 yaşında döve döve öldürülen çocuğuna, morgda son kez sarılan babanın fotoğrafını gördünüz mü, ne söylenir insanlığa?
Ne kadar çok “utanç fotoğrafları” ortalık.
Sınır topraklarında tekbir sesleriyle kesilen kafalar...
Diz çöktürüp enseden kurşunlamalar...
Çatıdan atmalar...
Düşmanını öldürüp, ciğerini yiyenlerin vahşeti...
Neyin uğruna, kimin çıkarına?
Şimdi, savaşlarda öldürülen çocukların soğuk bedenleri.
Irzına geçilen kadınların çaresizliği.
Sığınma kamplarında çalınan hayatlar...
Ne uğruna, kimin çıkarına?..
Yeter, “demokrasi ve özgürlük” demeyin artık, Irak’ta, benzer coğrafyalarda bedelini gördük, kandıramazsınız.
Ama her yol biter bir gün, geride acılar, hesaplar ve dersler kalır...
Sonunda insan kazanır...