Başbakan Erdoğan’la cemaat arasında kimilerinin kavga, kimilerinin çatışma diye adlandırdığı gerilimde görünen sorunlar, çeşitli başlıklarda toplanabilir.

Örneğin özel yetkili mahkemeler (ÖYM), örneğin MİT Başkanı’nın ifadeye çağrılması, Emniyet ve yargıda cemaat yapılanması...

Üstü örtülemez biçimde ortaya çıkan gerilimde tarafların karşılıklı hamlelerini izliyoruz.

Görünen o ki bu hamleler bundan sonra da siyasetin ana malzemesi olacak...

Başbakan’ın ÖYM’lere karşı çıkışıyla birlikte MİT Başkanı’nı korumaya almak için özel yasa çıkarıp, “O zaman gelip beni de alın” demesi, açık bir restleşme... Ardından, “Devlet içinde devlet olmaz” değerlendirmesi, açık bir tavır...

Genelkurmay Başkanı İlker Başbuğ’un tutuklanmasına gerek olmadığı da açıktan hizaya getirme çabası...

Tabii bu aşama, bir süreç içinde gerçekleşti.

Anımsatayım; kimsenin ÖYM’lere toz kondurmadığı bir dönemde, 23 Kasım 2011’de ilk karşı çıkış, Erdoğan’ın kabinede en yakını, Ulaştırma Bakanı Binali Yıldırım’dan gelmişti.

İzmir Büyükşehir Belediyesi’ne yönelik ÖYM’de başlatılan soruşturmaya, “Bu kadarı da fazla” demişti Yıldırım.

Medya bu değerlendirmeyi görmezden geldi o zaman. Aman bir çıkıntılık olmasındı...

***

Bugünkü noktada, “Devlet içinde devlet olmaz” deyişi bir yanıyla tepkiyi, diğer yanıyla cemaatin gücünü sergiliyor, durumun vahametini de...

Erdoğan’ın bu suçlaması ya da değerlendirmesi akla derin devleti, kontrgerillayı ve Gladyo benzeri yapıları çağrıştırıyor.

Kimler devlet içinde devlet olabilir?

Ancak örgütlü bir kesim...

***

Öte yandan bu ciddi suçlamanın bile kamuoyunda ağırlığı kadar ses getirmemesi ilginç doğrusu.

Yine de belirli dozlarda süren yanıtlar söz konusu.

Nitekim cemaat köşelerinin Başbakan’a yönelik kimi zaman “mülayim”, kimi zaman “uyarı”, kimi zaman “tehdit” içeren yanıtlarına dikkat çekmek lazım.

Şimdilik tahterevallide güç göstergesi.

Son aşamada “ikimiz bir fidanın” şarkısının söylendiği İstanbul’daki Türkçe Olimpiyatları’nda Erdoğan’dan Fethullah Gülen’e yönelik “bitsin bu hasret, dön artık” çağrısı ve “geri dönemem” yanıtı da karşılıklı atakları sergiliyor. Bu satranç oyununda hamleler kadar, tarafların psikolojisi de önemli...

***

Hükümet içindeki ayrışmayı da bir yana koyup, iki tarafın yandaş medyasına bakılırsa, ortak “mutabakatlardan” çok “ayrılıklar” öne çıkıyor şimdi, ya da kafa karışıklığı...

Kimileri Başbakan’ın, Gülen’in elini kolunu bağladığını söylüyor.

Kimileri Gülen’in bu davete icabet etmemesini anlamlı bulmuyor.

Kimilerine göre Gülen bu şekilde yapılan davetlerle dönmez, dönmemelidir...

Kimi kalemler ise bu davete rağmen Gülen’in neden gelmediğini sorguluyor...

Sonuç olarak, “Kazanımların yitirilmesi, idarenin zora düşme olasılığı, rövanşistlerin pusuda beklemesi” gibi gerekçeler havada kalıyor...

Söz konusu iki güç el ense mi çekiyor, kapışıyor, çarpışıyor mu ya da gerilim büyük uzlaşmayla dondurulacak veya sonlandırılacak mı?

Her şeyin eskisi gibi olmayacağı açık.

Ama unutulmasın ki her iki kesim küreselleşmenin, ABD’nin desteğiyle bir koalisyonda buluşturuldu.

***

Doğrudur, “kökleri aynı fidanın iki gülünü” izliyoruz.

Önemli olan bu fidanı kimlerin, suyunu gübresini eksik etmeden yetiştirip büyüttüğü.

Bir yanıyla “sivil darbeyle”, el ele temel dönüşümleri sağlayan Erdoğan ve cemaat, bugünkü düzenin iki asli unsurudur.

Diyalektik bir yaklaşımla Erdoğan ve Gülen hem ortaktır hem de yeri geldiğinde karşıttır.

İktidar bileşenlerinin ortaklığında yer yer çatışmaların çıkmasının, hatta derin yarılmaların ya da ayrılıkların görülmesinin şaşılacak bir yanı yok.

Siyasal tarih devrimlerde, karşıdevrimlerde, köklü düzen değişikliklerinde bunu sayısız kez gösterdi...

Ama düzen ortaklarının çatışmasından ve yaratacağı sonuçlardan daha önemlisi, muhalefetin ne yaptığı ve yapacağı olmalı...