Toplumun en büyük kültürel emeklerindendir. Sinemanın bulunduğu binanın inşası ise çok daha eskilere, 1884 yılına kadar gider. Tarihi binanın ve sinemanın aslına uygun bir biçimde korunacağı söylense de geçmişte bu alanda verilen ve tutulmayan sözleri düşündüğümüzde şüphe etmemiz, endişelenmemiz kadar doğal bir şey yoktur.

Sadece Emek değil ki; AKM gibi, kapanan çok sayıda tiyatro, betonlaştırılan parklar, İnci Pastanesi, Saray Sineması ya da Markiz gibi…

Yaşadığımız devirde hüküm süren rant sevdası öyle güçlüdür ve bu sevdaya kapılanlar sanattan, kültürden kendilerini öylesine soyutlamışlardır ki, bu anlamda önlerine çıkardığınız herhangi bir değeri, birikimi, üzerlerini en ışıltılısından AVM’lerle örterek ezip geçebilmektedirler.

Yüzyıllara meydan okuyarak ayakta kalmış tarihin bu ev sahibi mekânlarının, temsil ettikleri kültür, tarih ve yaşam biçimleriyle birlikte, bundan belki de yüzyıllar sonra kim bilir hangi parlak ve gösterişli yapının inşası sırasında dozer kepçelerine takılmak ve gereksiz “çanak çömlekler” olarak ayaklara dolanmak üzere yer altına gömülme ihtimalleri…
İşte bu ihtimal ve Emek’e vurulan ilk kazma, sanat, kültür ve tarih duyarlığı yüksek insanları sokaklara dökmeye yetti.

Cezalarını ise cop, tazyikli su ve biber gazıyla çekiyorlar.

Emek yoksa ben de yokum diyen Atilla Dorsay da hiçbir şeyi değiştiremediğine inandığı kaleminden, birikiminden mahrum bırakarak başta kendisine ve topluma bir tür ceza vermek istiyor belki de…

Anlamak isteyene elbette.

Margaret Thatcher

Esnaf kızı olarak geldiği hayatta dünyanın en güçlü ülkelerinden birinin başbakanlık koltuğuna oturmasıyla birlikte Thatcher, Thatcherizmin, sert, katı ve “demirden” politikalarının ayak seslerini duyurdu.

Bu dönemde dev özelleştirme projeleri hayata geçirildi.

Thatcherizm, “işçi sınıfının kanına susamışlığın” diğer bir ismi haline geldi.

Sendikalar yerle bir edildi, on binlerce insan işsizliğin pençesine atıldı…

Demokrasiden uzak, haşin ve acımasız bir ekonomik ve sosyal politikalar zinciri sardı dört bir yanı.

Tüm bunların, halk nezdinde bir karşılığı olacaktı elbette. Margaret Thatcher henüz yaşarken, hakkında “öldüğün gün kutlama yapacağız” şeklinde şarkı sözleri yazıldı; birbirinden çirkin ve hakaretvari lakaplar takıldı; onu alabildiğine nemrut, bir o kadar vicdansız ve kendini beğenmiş bir karakterle tasvir eden filmler çekildi.

Bölücülükle suçlandı.

Bunların hiçbiri arkasından yapılmadı. Her birine kendi gözleriyle şahit oldu Demir Leydi.

Son olarak ölümü şerefine ülkenin dört bir yanında gerçekten de kutlamalar yapıldı, şampanyalar patlatıldı…

Aslında Margaret Thatcher çok şey değiştirdi İngiltere’de. Temelleri ona ait ideolojilerin dünya siyaseti üzerindeki etki ve uzantılarını da güçlü liderlik vasıflarını da azımsayamayız.

Öte yandan böylesine bir nefret de az insana nasip olur tarihte.

Thatcher, Thatcherizm ile birlikte tarihin o karanlık, muktedir emsallerinden biri olarak göçüp gitti yeryüzünden.

Hayrettin Karaca, Orman Kahramanı

Birleşmiş Milletler 5 kıtadan 5 orman kahramanı seçmiş. TEMA Vakfı kurucusu ve Onursal Başkanı Hayrettin Karaca bunlardan biri.

Sahte kahramanların gözümüzü boyadığı bu günlerde ülkemizin ve yeryüzünün sahici kahramanlarını atlamayalım. Varlıkları ve eylemleri dünya çapında takdir edilen bu insanlar, haber aralarına sıkıştırılmaktan fazlasını hak ediyor…

Karaca’nın söylediği gibi bizlere hayat verenleri biz de yaşatmalıyız.