Anadolu’nun Cumhuriyetin 21. yüzyılın ilk çeyreğinde de başına gelen büyük tehlikenin üstesinden geleceğini, olanca görkemi ve bilgeliğiyle yüce değerlerin yeşerdiği bir yurt olduğunu dünyaya bir kez daha göstereceğini, bu gerçeğin çoban ateşlerinin güzelliklerinde görüldüğünü, insanın özgürleşme, ölümsüzleşme sevdasının buram buram tüttüğü sımsıcak kucaklaşmaların bende yarattığı duyguların bunlar olduğunu yazarak noktayı koymuştum geçen hafta:

“Aklın ve vicdanın galip geleceğini adım gibi biliyorum.”

ŞİİRİMİZ NAKIŞLAMIŞTI BUNU

“...köküdür memleketin,/ dallara yürüyen su/ bu kökte saklıdır../  umudun temeli.../ kanadı hürriyetin,/ halkın aklıdır.” Nâzım Hikmet (Çınarı Yıkmak İçin Baltayı Köküne Vururlar)

“Biz ki ustasıyız/ Vatan sevmenin/ Umut, saklımızda ölümsüz bayrak/ Kırmızı kırmızı,/ Dalga dalgadır...” Ahmed Arif (Kalbim Dinamit Kuyusu)

“Açmaz/ Açamaz/ Deme/ Hiç/ Bir/ Zaman/ Bu/ Nar/ Çiçeği./ Açacaktır/ Elbet./ Bizim/ Caddelerimizde de/ Bayram/ Olacak./ Halkın/ Üstüne/ Böyle/ Kalksa da/ Faşist/ Namlular/ Namert/ Ellerdir/ En/ Sonda/ Bir/ Bir/Kırılacak.” Enver Gökçe (Bizim Caddelerimizde de)

“Biz ki acılar döneminden/ ellerimizi kirletmeden geçtik.” Şükran Kurdakul (Armağan)

“...bayrakları severim, tutsaklığa yumruk gibi savrulan bayrakları/ insanları severim, haksızlığa yumruk gibi sıkılan insanları/ kötüler ali galipseler ben kuvayi milliyeciyim/ yüreğimde doludizgin bir kardeşlik özlemi/ o şafağın kıyısında yine dimdik beklemekteyim...” Hasan Hüseyin (Sivas Sabahı)

 “Bir kere özsu yürümüştür dallara/ Patlayacaktır ağır sancılarla karanlıklar/ Varmak için o güzel yarınlara...” Metin Demirtaş (Che Guevara)

ADNAN YÜCEL TARİHİNİ YAZMIŞTI KAVGANIN

“Aşksız ve paramparçaydı yaşam/ bir inancın yüceliğinde buldum seni/ bir kavganın güzelliğinde sevdim./ bitmedi daha sürüyor o kavga/ ve sürecek/ yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

Aşk demişti yaşamın bütün ustaları/ aşk ile sevmek bir güzelliği/ ve dövüşebilmek o güzellik uğruna./ İşte yüzünde badem çiçekleri/ saçlarında gülen toprak ve ilkbahar./ sen misin seni sevdiğim o kavga,/ sen o kavganın güzelliği misin yoksa...

Bir inancın yüceliğinde buldum seni/ bir kavganın güzelliğinde sevdim./ bin kez budadılar körpe dallarımızı bin kez kırdılar./ yine çiçekteyiz işte yine meyvedeyiz/ bin kez korkuya boğdular zamanı bin kez ölümlediler/ yine doğumdayız işte, yine sevinçteyiz./ bitmedi daha sürüyor o kavga ve sürecek/ yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

Geçtiğimiz o ilk nehirlerden beri/ suyun ayakları olmuştur ayaklarımız/ ellerimiz, taşın ve toprağın elleri./ yağmura susamış sabahlarda çoğalırdık/ törenlerle dikilirdik burçlarınıza./ türküler söylerdik hep aynı telden/ aynı sesten, aynı yürekten/ dağlara biz verirdik morluğunu,/ henüz böyle yağmalanmamıştı gençliğimiz...

Ne gün batışı ölümlerin üzüncüne/ ne tan atışı doğumların sevincine/ ey bir elinde mezarcılar yaratan,/ bir elinde ebeler koşturan doğa/ bu seslenişimiz yalnızca sana/ yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini/ bitmedi daha sürüyor o kavga/ ve sürecek/ yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!

Saraylar saltanatlar çöker/ kan susar bir gün/ zulüm biter./ menekşeler de açılır üstümüzde leylaklar da güler./ bugünlerden geriye,/ bir yarına gidenler kalır/ bir de yarınlar için direnenler...

Şiirler doğacak kıvamda yine/ duygular yeniden yağacak kıvamda./ Ve yürek,/ imgelerin en ulaşılmaz doruğunda./ ey her şey bitti diyenler/ korkunun sofrasında yılgınlık yiyenler./ ne kırlarda direnen çiçekler/ ne kentlerde devleşen öfkeler/ henüz elveda demediler./ bitmedi daha sürüyor o kavga/ ve sürecek/  yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!” (Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek)