101 yaşını doldurmuş ve temel siyasal dayanağı halkçılık olan Cumhuriyetin eğitimini, ekonomisini, sağlığını, toplumsal yaşamın tüm kanallarını piyasaya, özelleştirmenin insafına terk etmenin her geçen gün daha da ağırlaşan bedelini ödüyoruz uzun süredir. Piyasacı iktidarların siyasal öncelikleri, her biri öbürüne taş çıkartacak ağırlıkta acılar yaşatıyor hepimize. En son sağlığımızdan sorumlu hastanelerde yaşanan bebek kıyımlarından adaletsiz vergi toplanmasına, iki ayı aşkın süredir faili bulun(a)mayan sekiz yaşındaki Narin Güran cinayetinden okul kantinlerinde açılmaya başlayan veresiye defterlerine dek gün gün yaşadığımız akıl almaz olayların temelindeki en etkili araçsa onlarca yıl öncesinden bugüne gelen yalan zinciridir. 

DERİN ÇÜRÜME

Yaşamın odağına insanı değil de parayı koyan her düşünce sistemi, öğreti ya da anlayış, bütün işlerini yalanla yürütür. Yargıdan medyasına dek güvenilirliği sarsan bugünkü düzenin yapıcıları, işlerini yalanla yürütmek zorundadır. Çünkü anamalcı (kapitalist) temelde işleyen her sistem, ancak yalanla yaşayabilir. Kökleri geçmişte olup bugün canımızı daha çok acıtan her olayın altı eşildiğinde derin çürümeyi yaratan upuzun yalan zinciriyle karşılaşırız. 

Yakın tarihimiz, bu zincirle örülmüş örneklerle doludur. 12 Eylül 1980 darbesiyle teslim alınan Cumhuriyet birikimi KİT’lerin “özelleştirme=güzelleştirme” reçetesiyle satılması, bir adım sonrasında ekonomimizin belkemiği olan stratejik kurumların çerez parasına elden çıkarılması, iyi kurgulanmış büyük yalanlarla başarılmıştır. Bu başarının(!) en bilinen simge adı Turgut Özal öncülüğünde yalana oturtulan anamalcı tezgâh, sonrasındaki iktidarlarca kullanılan yalanlarla kamuoyunda meşrulaştırılmıştır. Örneğin ekonomik yapıyı saran hastalıkların tanısı olarak kullanılan “aşırı istihdam”, “siyasetçilerin arpalığı”, “verimsizlik”, “teknolojik gerilik”, “kara delik” yalanları, KİT’lerin çökertilmesi amacıyla çokuluslu anamalın sözlü ve yazılı propaganda aracı olarak sürekli kullanılmıştır. Özal’la ardıllarının basında ve iletişimde konuşlanmış “liberal/neoliberal” kalemlerince sıkça kullanılan şu tür sözler hâlâ belleklerdedir: “Koskoca devlet ayakkabı yapmakla uğraşır mı!”, “Bez fabrikalarıyla kalkınan ülke var mı?”

ÇIKIŞ YOLU NEREDE?

Özelleştirme/piyasalaştırma politikalarının en arsız tutumuna örnek olarak da zarar ettiği gerekçesiyle satışa çıkarılan KİT’lerle ilgili araştırmalar yapılıp gerçekte bunların verimli ve kârlı kuruluşlar olduğu kanıtlandığında ise aynı ağızların verdiği yanıtlar unutulur türden değildir: “Zarar eden kurumu kim alsın? Elbette kârlı olanlar satılacak!” 

Oynanan oyunun son perdesindeyse aynı çevrelerce artık “inandırıcı gerekçe” bulma zahmetine de girilmemiş, duruma daha büyük yalanla açıklık getirilmiştir: “Canım ne olmuş yani, bu işler bütün dünyada böyle yapılıyor!”

Toplumsal yazgımızı belirleyenlerin yalanlarıyla örülüp talanlarıyla süren bugünkü düzenekte hastanelerin yoğun bakım birimlerinde canlarına kıyılan ya da tecavüz edilip öldürülen bebeklerin, ailesi tarafından canı alınan sekiz yaşındaki Narin’lerin, cesedi Van Gölü’nde bulunan 18 yaşındaki Rojin’lerin, her gün güç gösterisine dönüştürülerek işlenen kadın cinayetlerinin, incir çekirdeğini doldurmayacak gerekçelerle trafikte süren silahlı sopalı terörün, sokakları çatışma sahnesine çeviren mafyaların vb. kanlı çarkında sayısız cinnet görünümleriyle yaşar olduk. 

Durum bu iken görev bölgesindeki “kabine” üyeleriyle onlara bağlı birimler, soruna köklü çözümler üretmek yerine kimisi yeni kimisi eski yalanlarla kendilerini aklama peşindeler. Hiçbir biçimde sürdürülebilirliği olmayan bu cinnet yığınının içinden ancak Cumhuriyetin çoktandır terk edilen “halkçılık” ilkesiyle çıkabiliriz.