Erkek ve kadın bir bütünün iki parçasıdır. Kadın ve erkek birbirinin üreme aracıdır. Üreme içgüdüsü canlıların en temel güdülerinden birisidir. Erkek ve kadın birbirlerini gördüklerinde ve bir arada olduklarında karşılıklı cinsel etkileşim içinde olurlar. Etkileşimin derecesi tarafların birbirlerine yakınlıklarına, kılık kıyafetlerine göre güçlü ya da hafif derecede olabilir.

Toplumlarda insan ilişkileri sosyoekonomik yapıya bağlı olarak ahlak, örf ve adet, din ve hukuk kuralları tarafından düzenlenmiştir. Bu kurallar çoğu zaman uyuşurlar ama bazen uyuşamayabilirler. Ahlak ve örf ve adet kuralları kadının sosyoekonomik hayatta yer almasına, kız ve erkeklerin bir arada eğitimine hoşgörü ile bakarlar. Ancak din kuralları kadın ve erkeğin bir arada olmasını kabul etmez, yasaklar. 

TOPLUMSAL İHTİYAÇLAR

Ahlak kuralları kendiliğinden oluşur ve sessizce değişirler. Din kuralları emir niteliğinde bildirildiği için değişmezler. Ancak insanların kültürlerine bağlı olarak din anlayışı değişebilir. Okuryazar olmayan birisinin din anlayışı ile âlim insanın din anlayışı aynı olamaz. Din insana güvenlik, umut, huzur ve manevi güç verir. Bu nedenle insanın vazgeçilmez bir ihtiyacını karşılar. 

Hukuk kuralları devleti idare edenler tarafından konulur. Kaynağı eski çağlarda örf, adet ve din, “Aydınlık” çağdan itibaren akıl ve toplumsal ihtiyaçlar olmuştur. Hukuk toplumu ilerletici bir fonksiyon üstlenmiştir. Duygulara değil, olgulara dayanmıştır. Olgular insanların önünü açan, insana güvenen, özgür kılan, kadın ve erkeği eşit gören, onlara sorumluluk veren, kadını üretime sokan değerlerdir. 

Basında öğretimde karma eğitime giderek son verileceği yazılmaktadır. Kız ve erkeklerin aynı sınıflarda birlikte eğitim görmeleri Cumhuriyetle gelmiştir. Cumhuriyet sanayi toplumu kültür değerlerinin teokratik tarım toplumuna empoze edilmesidir. Amacı gelişmiş demokratik altyapısı olmayan topluma soyut değerleri empoze ederek maddi altyapıyı oluşturmaktı. Toplumun evolüsyonla ihtilallerle kaybedecek kanı ve zamanı yoktu.

‘MANEVİ REHBER’ BASKISI

Devlet bürokrasisi 2000’li yıllara gelinceye kadar Cumhuriyet değerlerinin arkasında durmuştur. Türk kadını üretime girmiş ve modernleşmiştir. Batılılar düzeyinde olmasa da nispeten sorumlu, özgüvenli, ruhu açık bir yapıya kavuşmuştur. Kadın-erkek beraber eğitim yaygınlaşmıştır. Türk hukuku 2000’li yıllara kadar kadının önünün açılması ve daha çok özgürleşmesi yönünde uygulanmıştır. 

Karma eğitime son vermeye başlamak eğitimi dinileştirmeye başlamak anlamına gelir. Oysa eğitim gözlem, deney ve olgular arasında neden sonuç ilişkisini açıklamaya dayanmalıdır. Dini eğitim süreci okullara manevi rehber altında din adamı tayin etmekle de devam etmektedir. Bunların görevi okullarda öğretmenlerin namaz kılıp oruç tutup tutmadıklarını ve idarenin İslam dininin gereklerine ne kadar uyduğunu denetlemek ve ilgili yerlere rapor vermek olacaktır. Bu durum başlı başına bir baskı niteliğindedir.

Kız ve erkeğin bir arada eğitimini istememenin nedeni, birbirlerini görmelerini ve etkileşim içinde olmalarını engellemektir. Her ikisine de güvenmemektir. Oysa bu etkileşim insan doğasında vardır. Kadın çarşaf giyse bile etkileşim olacaktır. Doğru olanı kadın ve erkeğin birlikte saygı içinde ve özgüvenli olarak yaşamayı öğrenmesidir. Okulda bu yönde gelişmeyen kız veya erkek, gerek iş gerekse sosyal hayatında sorun yaşayabilir. 

LAİKLİK ÇİZGİSİ

Çocuğa ilk eğitimi veren, onu yetiştiren de bir bütünün yarısı olan kadındır. Onlar ne kadar bilgili ve görgülü olursa, çocuklar ve dolayısıyla toplum bireyleri de o kadar iyi yetişmiş olacaktır. Unutulmamalıdır ki kadının sosyoekonomik hayatta aktif şekilde yer aldığı toplumlar refah toplumlarıdır. Karma eğitimi kaldırmak toplumun değişim ve gelişiminin önüne engel koymaktır. Tanzimattan beri kadın erkek eşitliğini hedefleyen ve laiklik çizgisinde gelişen Türk kamu hukukunun temel ilkelerine aykırı olup anayasayı ihlal suçunu oluşturacaktır. 

PROF. DR. DOĞAN SOYASLAN