Seçim sonuçlarına ilişkin söylenecekler söylendi, yeni hükümet kuruldu. Gündemde önümüzdeki dönem

siyasi yelpazenin nasıl şekilleneceği sorusu var.

“Eksik Meclis” krizinin oluşturduğu dağılım bunun ipuçlarını veriyor.

AKP “güç bende”yi oynayacak, benimle olan kazanır, olmayan kaybeder diyecek. Öyle ki anayasayı BDP ile de yapabilirim, diyor, MHP ile de!

Medyamızın önemli bir bölümü Başbakan hangi kararı verirse karizmatik buluyor. Verdiği karardan dönse o da karizmatik oluyor. O nedenle önceki hükümetlerde olduğu gibi “100 günlük karne”, “200 günlük kredi” türünden hükümet notlamaları da yok artık. Kimileri daha hükümet işbaşı yapmadan tam not verdi. Bu, öğretim yılının başında karne dağıtmak gibi bir şey.

İleri demokrasi de böyle.

***

Başbakan çok yüksek perdeden konuşsa da Meclis’teki yeni yelpaze AKP’nin istediği her adımı rahatlıkla atamayacağını gösteriyor.

AKP’nin siyasetteki, medyadaki, devletteki bütün kolları iki partili bir Meclis için her türlü özverili çalışmayı yaptı, ama ortada dört ana grubun olduğu bir Meclis var.

Muhalefet partileri “eksik Meclis” krizinin aşılması için ortak hareket etmediler. Sanırım AKP’nin beklentisi ortak hareketti. Böylece seçimden önce yeri geldikçe-gelmedikçe yaptığı gibi, “Bakın bunların hepsi bir arada. Bakmayın ayrı durduklarına” diyecekti.

Öyle olmadı. BDP Diyarbakır’da karargâh kurmayı, MHP yemin edip sert açıklamalar yapmayı, CHP Meclis’te olup sorunu diri tutmayı yeğledi.

Hal böyle olunca AKP’nin de muhalefete toptancı suçlama yöneltmesi zorlaştı.

İlk bakışta dağınık gibi görünse de bu tablo, sorunların çözümünün daha kalıcı ve net olmasını sağlayabilir.

24. dönemin başında oluşan bu yelpaze olağanüstü değişiklikler olmadığı sürece devam eder.

***

Görünen o ki AKP’nin bütün çabası da muhalefetin aktif duruşunu köreltmeye dönük olacak. CHP’nin eksik Meclis sorununa bu kadar tepki göstereceği çok hesaplanmamış olmalı. Bugün AKP kanadında “CHP Meclis’i geriyor, kendisine de zarar veriyor” diyenler, eğer CHP yemin edip arada bir açıklama yapmakla yetinseydi, “Kendi vekiline sahip çıkamayan memlekete nasıl sahip çıkacak” diyecekti.

Bugün siyasetin başlıca sancısı şu:

AKP bir devlet-parti olup iktidarını kalıcılaştırmak, seçimleri “hayatta kalmaya çalışan muhalefet partileri yarışı” haline getirmek istiyor.

Otoriter rejimlerde sanıldığı gibi tek parti yoktur. Bir devlet partisi vardır, onun yanında toplam gücü yüzde 15-20’yi geçmeyen 7-8 parti daha bulundurulur.

TBMM’nin 24. döneminin başlangıcı bunun olamayacağını gösterdi.

AKP’nin de bunu görmesi, daha uzlaşmacı bir siyaseti benimsemesi gerekiyor.