KUZEYİMİZDE biraz türbülans var. Ukrayna’da olup-bitenler üzerine Rusya endişelenip korunma önlemi olarak yakınındaki Kırım’a asker gönderince ortalık karıştı ama kasırga kopmadı, hava durgunlaştı. Durgunlukta zihinleri toparlamak iyi olur. Uçsuz bucaksız ses kaydı suçlamaları seyrekleşti, dağınıklığı giderip ciddi düşüncelere yer açmak gerekiyor.
Sorun, dünyanın, ülkenin ve toplumun nereye gitmekte ya da sürüklenmekte olduğunu belirleyip geleceği doğru öngörebilmek sorunudur. “Sürükleniyoruz” demek elbet abartılı kaçıyorsa da ne yapmak gerektiği konusunda bir tereddüt yaşandığı belli. Çok şükür bir çatışma çıkmadı.
Böyle bir durumda ne yapılabilir?
Ankara için en doğru tutum Moskova ile temasa geçmekti ve bu yapıldı ama bu vesileyle asıl ele alınması zorunlu olan konu galiba yine ihmal edildi: Türkiye- Rusya ilişkilerinin sağlam ve sürekli bir zemine oturtulması.
Geçmiş dönemlerde Osmanlı Çarlık rejimleriyle yaşanmış olanları yeniden deşmek yanlış olur. Yalnız onlardan çıkarılacak önemli bir ders var: Coğrafyanın ve tarihin yan yana getirdiği bu iki unsur etnik açıdan hayli önemli farklılıklar taşıdıkları ve hatta çatıştıkları halde birlikte yaşadıkları ve ister istemez paylaşmaktan kaçamayacakları durumları da hiç eksik sayılmaz; o durumlar bazen etnik ve siyasal etkenlerden bile ağır basabiliyor; en başta komşuluk olmak üzere. Bu devirde bile, komşular içinde yaşadıkları koşulları çoğu zaman başkalarından daha iyi değerlendirirler.