KAÇIRMA olayı Türkiye’yi yönetenlerin devlet adamlığı kalibresini ortaya koydu.

Yeryüzündeki terör örgütlerinin “sık becerdiği” türden bir olay bu. İtalya başta olmak üzere Avrupa’da, Güney Amerika’da, şurada burada sayısız örneği görüldü. Bir bakıma silahlı insan için pek zor olmaz, riski az ama şamatası çok olur.

Genellikle, etkisi topluma ve iktidarlara göre değişir. Hüseyin Aygün olayında ana muhalefetin olayı önemseyip Meclis’i olağanüstü toplantıya çağırması ülkeyi karıştırdı. Tutumları yorumlamak yararlı olabilir.

İktidar, etrafı telaşa vermenin ve Meclis’i toplamanın yanlış olacağını savundu: Başbakan ve siyasal ya da medyalı yandaşları, böyle bir kararla terörün ekmeğine yağ sürüleceğini ve gücünü abartmak anlamına geleceğini söyledi. Milliyetçi Hareket Partisi de benzer gerekçelerle aynı tutumu benimsedi.

Toplantı tarihinin geçmişteki Şemdinli olayı tarihine rastladığını ve PKK propagandasına yarayacağını söyleyenler ve Kadir Gecesi’nden söz edenler oldu.

Kimileri ailenin endişesine saygı duyarak sert tepkinin ve operasyona kalkışmanın tehlikeli olacağını falan söyledi. Mazeret bulan bulanaydı.

Ama tam tersine, “keşke Meclis’i toplama çağrısını cumhurbaşkanı ya da Meclis başkanı yapsaydı” diyenler de oldu ama o “büyükler” pek oralı olmadı.

Zaten toplantı yeter sayısının oluşamayacağını az çok herkes biliyordu.

Böyle bir tablo karşısında, en dramatik olanından başlayıp en hafifine kadar bir yığın söz söylenebilir. Belki en gerçekçi olan, mevsimi ve tatili bahanesiyle böyle bir yan çizişin normal olduğunu söylemektir. Herhalde AKP’nin Ankara’yı sevmediği ve sayın başbakanın Beşiktaş sarayları aşkıyla başkenti İstanbul’a taşıtmak istediği de ileri sürülecektir.

Ama yine de Meclis’in toplanması bir “ulusal irade” gösterisi olarak etkili olabilirdi. Öyle olmaması, şöyle bir soru getiriyor insanın aklına: Yoksa, irade, direniş, geriliği yenme, Cumhuriyeti kurtarma inancı bitti de biz mi fark etmedik? Artık doğal olan bu mu?

Öyleyse gitgide yaygınlaşan bu utanç neyin nesi? “Doğal” utandırır mı?