DERLİ TOPLU bir cumhuriyet devletini önce kuruluş felsefesinden sıyırıp organlarını parça parça ederek aralarındaki ilişkileri bozan, bağımsız olması gereken kurumları yürütmenin emrine bağlayan, maneviyatlı olması gerekeni sindiren, yüreklendirilmesi gerekenin cesaretini kıran, konuşması bekleneni susturan bir iktidar ve bunlara engel olamayan muhalefet var ortalıkta.

Hepsinden feci olarak da sesi çıkmayan bir medya dünyası şimdi hep bu dağınıklığın ceremesini çekmekte, halkın yakınmalarını yansıtma görevini yerine getirmekte yetersiz kalmakta.

Bir ulus-devlet düzeninde ulus kavramını öğrenmemiş insanlar hâlâ etnik özerklik sözü etmekte, ortak ulus dili yerine anadiliyle öğrenim istemekte, saçmasapan bahanelerle askerin onuruyla oynanmakta, bilim yuvası olarak siyasal etkinin dışında tutulması umulan üniversitelerde göreve getirileceklerin; siyasal iktidara yakın olması şart kılınmakta, ilkokul sıralarından başlayarak çocuklara safsata öğretimi verecek bir eğitim sistemi dörder yıllık halkalarla acayip bir zincire döndürülmekte, düşüncesi ve vicdanı hür bir gençlik yetiştirmek yerine dindar kalabalıkların ağırlığını arttırmaya önem verilmekte.

Cumhuriyetin bütünlüğü bozulmuştur.

Ne yazık ki; parlamentodaki partilerden bir teki bile devlet bütünlüğünün yeniden kurulmasını, Cumhuriyetin kuruluş felsefesine uygun yeni kuşakların yetiştirilmesini, devlet mekanizmasının yeniden derli toplu bir düzene kavuşturulmasını bir temel programa bağlayarak iktidar mücadelesi vermeyi amaçlamıyor.

Siyasal mücadeleyi ilkeler bütünlüğü üzerinden yapmayı amaç edinen bir muhalefet bütünlüğü kurulmadıkça devlet bütünlüğünün kendiliğinden gerçekleşmesini ummak hayaldir. Dolayısıyla devlet bütünlüğünü sağlamak artık, ana muhalefetin amacı ve görevi olmalıdır.