“ÇELİŞKİ” deniyor: Halk pahalılıktan, geçim sıkıntısından, yolsuzluktan, adalet bozukluğundan, kötüye gidişten yakınırken kamuoyu anketleri iktidar partisiyle şefine hep yüksek puan getirmekte.
Medya böyle bir çelişkiyi yansıtıyor. Gazetelerin, radyoların, televizyonların çarpıtması mı? Anketler, sondajlar mı yanlış? Halk mı nankör? Böyle soruları daha da çoğaltabilirsiniz. Yanıt var mı? Kim sorumlu?
Yanıt yok. Sorumlu da açıkça görülmüyor. Daha doğrusu, yanıt zaten sorumlunun görünmüyor olmasında. “Görünmeyen adam” eski romanlarda vardı, ana muhalefetimiz manşetlerde bile yok. Siyasetin “hayal perdesi” olan televizyon ise bir Fransız deyiminde söylendiği gibi ancak “namevcut” oluşuyla görülmekte. Oysa, birkaç hafta sonra yerel seçim zilleriyle başlayıp genel seçim çanları ve gelecek yıl cumhurbaşkanlığı yarışının kampanasıyla tamamlanacak olan bu siyaset döneminde cumhuriyetçiliğin sesi olanca gürlüğüyle işitiliyor olmalıydı.
Böyle ortamlarda tepkisizliğin, uyuşukluğun kabahatini halk kitlelerinin duyarsızlığına ve bilinçsizliğine yüklemek orta ve yukarı sınıfların ezeli alışkanlıklarındandır. Tam anlaşılmayan şudur: Çaresizlik girdabında zorlanan ya da sınırlı çarelerle yaşayabilenler, dünyadaki büyük tabloyu, çerçeve içinde kendi ülkelerinin genel durumunu bütünüyle görüp öğrenmek, üzerinde düşünmek, derinliğine tahlil edip sonuçlara varmak olanaklarından yoksundurlar veya vakitleri, güçleri yoktur. Tarihte, çoğu zaman o sınıfların yetemeyişleri, kendilerinden çok daha rahat koşullarda yaşayan ender insanların iyi niyetleri, karşılıksız çabaları, hatta candan özverileriyle telafi edilmiştir. Büyük dönüşümlerde ve devir kapatıp devir açan büyük devrimlerde o insanların da unutulmaz payları vardır.
Öyle olduğu içindir ki, ülkelerin ve toplumların yazgısını içten ya da dıştan değerlendirirken olan bitene veya olmuş bitmişe hüküm biçerken dikkatli, insaflı, hatta anlayışlı olmak uygarlık borcudur.