Mikronezya istibdadının Yönyolcu sıfatıyla anılan tüm ileri gelenleri, YHK olağan kurumtayı için çağrıldıkları Betonit Saray’da toplanmıştı. 

Elbette Ulu Çoban Muktedir Makropiç başkanlığında yapılan kurumtayda, tabiidir ki Yıllık Haraç Komite bütçesi konuşulacak ve ihalelerden alınan haraçlar paylaşılacaktı. 

Müstebit Makropiç, fırsattan yararlanarak yoldaşlarına yıllık övgü ya da zılgıtını çekiyordu. 

Bir numaralı hedefinde her zamanki gibi Merkez Pastanesi, yani MP’nin sonuncu yeni müdürü İhtiram Beşbasar vardı.

Yol iktidarının en tehlikeli makamı MP’nin müdür koltuğu olup halk arasında “pilot koltuğu” diye anılıyordu. Müdür fırlatmaktan yalama olmuş koltuğun, bazen düğmeye basılmadan bile boşaldığı oluyordu. 

Hiçbir MP müdürü, Ulu Çoban’a yaranamıyordu! Müstebidin emirlerine uysalar ada ekonomisi batıyor; ekonomi ilmine uysalar istibdat sallanıyordu.

Yoldaşları öyle korkuyordu ki MP koltuğundan, Muktedir Makropiç’in göbeği çatlamıştı sonuncu yeni müdür İhtiram Beşbasar’ı oturmaya ikna edene kadar...

Onun müdürlüğünden de hoşnut değildi. Hatta üstüne çullanıp evire çevire dövmek istiyordu. Ama yenisini bulmak zordu, kendini tuttu, sinirlerine hâkim olmaya çalıştı. 

Kurumtay sırasında MP müdürünü kallavi azarladığı her tümcesini, “lan dişlek canikom, keltoş şekerim, tatlı gerzeğim, çipil gözlüm” gibi sevgi dolu hitaplarla yumuşattı. 

Kurumtay sona erdiğinde İhtiram Beşbasar’ın şakülü kaymış; Ulu Çoban kendisini övdü mü, dövdü mü, bilemiyordu...

Herkes çıkıp gittiğinde, Muktedir Makropiç’le baş başa kalan yalaka basın danışmanı Frozen Goldstein, dayanamayıp sordu:

“Ey uluların en ulusu Yüce Çobanım, şahsınızı öfkelendirdiği çok belli MP müdürüne acaba niçin sevgi dolu ifadeler sarfınız icap etti?”

Muktedir Makropiç, gözlerini devirip içini çekti:

“Adını unuttum da ondan!”