Valdemir Potin, gözde müttefiklerine verdiği destek sözünü tutuyordu. 

Mikronezya kadar betonlanmamış, dağları ve ormanları tıraş edilmemiş Bitania’yı turizm cenneti yapmayı düşünerek adaya bir televizyon ekibi göndermişti. 

MakroTV ekibine tabiidir ki Bitania istibdat tahtının varisi Beşteber Sisikovski eşlik ediyor, çevirmenlik yapıyordu. Beşteber, alkolün serbest ama uyuşturucu ve ulu orta cimanın yasak olduğu, çok eşliliğe de ancak iktidar mensupları nezdinde göz yumulan “masum” adasını dünyaya değilse bile Makronezya’ya tanıtmaktan mutluydu. 

Bir dağ köyü yolunda karşılarına, asasına dayanarak iki büklüm yürüyen yaşlı mı yaşlı bir adam çıktı.

MakroTV ekibi, adamla röportaj yapmak istedi. Beşteber Sisikovski işe koyuldu. Yaşlı köylüye adı soruldu. “Kaykov Dayı” dedi. Kendisinden köy yaşamına ilişkin birkaç tatlı anısını anlatması istendi.

Kaykov Dayı, “Ormanda en güzel keçimi kaybetmiştim” diye başladı anlatmaya. “Günlerce aradım, taradım, bulamadım. Sonra köyün tüm erleri yardıma geldiler. Keçiyi bulduk. Çok sevindik. Kutlamak için yedik, içtik. Derken hepimiz keçiyi...” diyordu ki Beşteber Sisikovski kameramana “Kes, kes!” diye bağırdı. 

Sonra yaşlı köylüye dönüp “Bak Dayı, çekim yapıyoruz, çoluk çocuk seyredecek, böyle şeyler söylenmez” dedi. “Sen bize başka bir tatlı anını anlat!”

Kaykov Dayı, “Bir keresinde komşumun eşeği ormanda kaybolmuştu” diye başladı. “Aradık bulduk, gece boyu yedik içtik, sonra hepimiz eşeği...” diyordu ki Beşteber yine araya girip susturmak zorunda kaldı.

Yaşlı köylüye, son bir umutla: “En iyisi sen bize acı bir anını anlat!” dedi. 

Kaykov Dayı’nın yüzü hüzünle gölgelendi. Başını öne eğip anlatmaya başladı: “Bir gün ben ormanda kaybolmuştum...”