Yalaka gazeteci Emedur Tampiç, artık yalama olup emekli edildiğinden beri ne olur, ne olmaz muktedir çevreyi koklayıp kollamayı sürdürüyordu. Mikronezya çapında dünyalığını yapmıştı. Keyfini çıkarıyor ama aksiyondan uzak olmak da canını sıkıyordu. 

Ulu Çoban’ın yeniden gözüne girmek, yönyazarlığa dönmek umuduyla boş zamanını genç ve dinç kalmaya adamıştı. Koşuyor, yüzüyor, dağ bayır demeden yürüyerek formunu korumaya çalışıyordu.

Günlerden bir gün, altından tünel geçirilip üstünden beton ağlarla örülmüş Kel Tepe’deki mesire yerine yolu düştü. Tabii ki asfaltlanmış patikada yürüyüş temposunu hızlandırmıştı ki yanından yıldırım gibi bir şey geçti. 

Şey o kadar hızlıydı ki Emedur Tampiç kim ya da ne olduğunu görememişti. Önce vahşi bir hayvan olabilir mi diye ürperdi, ardından “Yok canım, tavşan mavşandır” diye yatıştı. Tempolu yürüyüşünü sürdürdü. 

Ne yazık ki ilk düşüncesi doğrulandı. Az sonra yolun ortasında iri bir kedi gördü. Hayvan cılız ama atletik yapıdaydı. Kasları gerilmiş, atak pozisyonu almış, ona bakarak yalanıyordu.

Emedur Tampiç, hayvanı tanıdı. Bu kedi değil, Muktedir Makropiç’i hayvansever gibi göstermek için Saray’a alınan dev Sumatra kedisini haşat eden Mikronezya aslanıydı! Yerlisi olduğu ada gibi ufak tefek ama yaman bir aslan...

Tampiç’in dizleri çözüldü, olduğu yere çöktü. Canhavliyle imana geldi, titreyen ellerini göğe kaldırıp hem muktedir Tanrı Ol’a, hem de muhalif Tanrı Şol’a yakarmaya başladı: “Muhterem Tanrılarım! Ol dediniz oldum, Şol dediniz şoldum, şu aslanı kutsayın, kalbine merhamet üfleyin, benim canımı almasın!”

Kurnaz Mikronezya aslanı, önüne çıkanların secdeye varmasına alışıktı, aynı sahneyi çok yaşamıştı. Emedur Tampiç’i taklit ederek arka ayaklarının üstüne oturdu, ön patilerini göğe kaldırarak miyavlamayı andıran sesiyle vahşice kükredi:

“Ey can veren, can alan doğa! Verdiğin nimetlere şükürler olsun, bugünkü rızkımı kutsa...”