Liman Von Koka, çok heyecanlıydı. Onca zamandır, onca kahrını çektiği işinde, yenilen hakkını almanın belki de zamanı gelmişti. Gözü, Merkez Pastanesi’nin mancınıktan farksız müdürlük makamındaydı. Yıllardır pastanenin tek değişmeyeni, müdür yardımcısı olarak aslında yağmanın bekasını sağlayan bizzat oydu. Ve aynı istikrarı ikide bir müdür fırlatan makam koltuğunda da göstereceğine emindi. Ama nedense hiç bir müdür değişikliğinde akla gelmiyordu. 

Sonunda Ulu Çoban’ın kulağına adını fısıldayacak birini bulmuş, müstebitin pek güvendiği basın danışmanı Frozen Goldstein ile ahbap olmayı başarmıştı. 

Resmi eşi Lama Von Koka’yla birlikte, Frozen ile resmi eşi Fresh Goldstein’ı ilk kez akşam yemeğinde ağırlayacaklardı.

Liman’ın laf arasına sık sık “MP müdürü ben olsaydım...” cümlesini sıkıştırdığı yemek, çok iyi geçti.

Ancak Lama Von Koka, davetliler gittikten sonra som altından çorba kepçesinin kaybolduğunu fark etti. Kepçe arandı, tarandı, hiçbir yerde bulunamadı. Takım taklavatına pek düşkün Lama’nın “Senin velinimetlerin benim kepçemi çaldılar” diye başının etini yediği Liman Von Koka, bir haftanın sonunda canından bezip gözlediği makamdan da caydı ve Frozen Goldstein’a bir mektup yazdı:

“Muhterem Basın Danışmanı, 

Yüksek ve eşsiz şahsiyetinizin, pek değerli eşinizle birlikte bizim altın kepçeyi yanınızda götürdüğünüzü söylemiyorum. Götürmediğinizi de söylemiyorum. Ama götürdüyseniz geri göndermenizi önemle rica ederim.”

Aradan, resmi eş Lama’nın kocası Liman’ın kelle etini yemeğe devam ettiği, bir hafta geçtikten sonra Frozen Goldstein’ın yanıt mektubu geldi:

“Muhterem MP Müdür Yardımcısı,

Yüksek ve eşsiz şahsiyetinizin hizmetçiyle, pek değerli eşinizin de aşçıyla uyuduğunuzu söylemiyorum. Uyumadığınızı da söylemiyorum. Ama yatağınızda uyusaydınız ikinizden biri yorganın altına kaydırdığımız altın kepçeyi bulurdu!”