Mikronezya kırsalında başkent Mikronia’daki yozluk, yolsuzluk, hatta Yol Partisi istibdatı ve müstebit Ulu Çoban’ın varlığından bile habersiz bir yaşam vardı. Mikron köylüler binlerce yıldır nasıl yaptılarsa öyle yaşıyorlardı. Kent ahalisi kadar yoksuldular ama varsıllık nedir bilmediklerinden yoksul olduklarının farkında değillerdi.

Salver Gitsinov, doğup büyüdüğü Adam Sende köyünde biraz tarımcılık, biraz hayvancılık yaparak yaşamını sürdüren mütevazı bir çiftçiydi.

Sabana koştuğu biricik atı Mülayim, bir gün yere yığılıp kaldı. Salver Gitsinov, telaşlandı. Atı ölürse tarlayı nasıl sürerdi? Veteriner yokluğunda, komşu köy Sokma’dan zaten tanıdığınız Sokman Hekim’i imdada çağırdı.

Sonuçta insan da bir hayvandı; Sokman Hekim hemen geldi, atı güzelce muayene ettikten sonra teşhisini açıkladı: “Atın durumu vahim, Yoldaş Salver. Çok umut yok ama zakkum özütünü deneyeceğim. Üç gün üst üste gelip, ağzına koyacağım. Üç günün sonunda ayağa kalkarsa, yaşar. Yoksa acılarını dindirmek için öldürmen gerekir.”

Salver Gitsinov çaresiz, kabul etti.

At Mülayim’e ilk zakkum dozunun verildiği gece, arkadaşı Koyun Post gizlice yanına gidip “Haydi dostum, ayağa kalk, yoksa sahibimiz işini bitirecek!” diye fısıldadı. Ama Mülayim, komada gibi tepkisizdi.

İkinci dozdan sonraki gece, Koyun Post yine yanına gidip yalvardı: “Ne olur gayret et Mülayim, kalk ayağa, yoksa gerçekten nalları dikeceksin!” Ama zavallı at, öylece yatıyordu.

Üçüncü doz zakkum verilirken bir mucize oldu, Mülayim canhıraş bir çabayla dört ayağı üzerine kalktı.

Sokman Hekim, hayvanın başında bekleyen sahibine müjdeyi verdi: “Haydi geçmiş olsun, Yoldaş. Atın kurtuldu!” Salver Gitsinov, minnetle haykırdı: “Ellerin dert görmesin Hekim Yoldaş, öyle sevindirdin ki beni, Koyun Post’u kesip iki budunu da sana vereceğim!”