Keyif ehli Yutania adası, sevişmeyi savaşmaya yeğleyen müstebiti Tzatziki Keftedes az gönülsüz de olsa savaş hazırlıklarını sürdürüyordu.

Keftedes, Ezya arşipelinin en yoksul ve en çilekeş ahalisini barındıran Mikronezya’nın durup dururken niçin Yutania’ya saldırmaya kalktığını gayet iyi biliyordu: 

Ulu Çoban Muktedir Makropiç, anımsanmayacak kadar uzun zamandır süren Yol iktidarı yolsuzluklarında suyun başındaki hırsız olup tüm arşipelde “Mr. Fifty” diye anılan müstebitti. Betonit Saray’dan Şeş Taahhüt Kumpanyası’na verilen her ihale bedelinin yarısı peşinen ona ödeniyor; o da aldığı rüşvetin yarısını aile efradına, öteki yarısını da yolsuz yoldaşlarına dağıtıyordu. Makropiç, ahalinin kendisine odaklanan öfkesini başka yöne çekmek için savaş uydurmuştu. En azından Germania araya girip “Yapamazsın” diyene kadar, seferberlik falan diye oyalıyordu, zavallı Mikronları.

Ama işte Yutania müstebiti Tzatziki Keftedes de ne olur ne olmaz seferberlik ilan etmek zorunda kalmış; kendisi gibi karı kız peşinde koşmayan, hatta örnek aile babası danışmanı Giro Baklavakis’i ordu kurmakla görevlendirmişti. 

Bir sabah, Baklavakis’in “Hazır” dediği orduyu teftiş etmeye gitti. Başkomutan sıfatıyla pek de çakı gibi sayılmayacak birlikleri gözden geçirirken ansızın bir hapşırık sesi duyuldu.

Keftedes, gür sesiyle haykırdı: “Kim hapşırdı?”

Birliklere derin bir sessizlik hâkimdi. Keftedes yeniden gürledi: “Tekrar soruyorum, kim hapşırdı?”

Yine ses çıkmadı. 

Başkomutan Keftedes, “Pekâlâ” diye bağırdı. “İlk sıradakiler, hapishaneye marş! Soruyorum: Kim hapşırdı?”

Ses yoktu. Başkomutan haykırdı: “İlk beş sıra, hapishaneye marş marş! Şimdi söyleyin bakalım, kim hapşırdı?”

Süngüsü düşük asker sıralarından titrek bir ses yükseldi:

“Ben hapşırdım, Başkomutanım!”

Tzatziki Keftedes babacan başını sallayıp, sesini yumuşattı: “Çok yaşa asker!”