Mikronezya adasında yoksulluk arttıkça Ulu Çoban Muktedir Makropiç’in otoritesi azalıyordu. 

Yol Partisi’nin dini, istibdatı ve müstebitiyle ne zaman iktidarı ele geçirdiğini bile anımsamayan ada halkının kapatıldığı boş tencere; içine sıkışan öfkeden patlamak üzereydi. 

Muktedir Makropiç hayalinden bile geçirmediği bir seçim olasılığını ilk kez düşünüyor; tabii ki Bitania’da müstebitin iktidara vidalanmasıyla sonuçlanan türden bir aranjman düşlüyordu. 

Oy nedir, sandık nicedir unutan ve zaten haplarla uyuşmuş ahalinin tepkisini küçük ölçekte denemek üzere; Köy Komiserleri Meclisi diye bir kurum uydurup kısa süre sonra KKM diye anılan meclis seçimlerini ilan etti. 

Ulu Çoban, işsiz köylülerin beleşe maaş için aday olmakta yarıştığı seçimleri çok ciddiye alıyor çünkü güven oylaması sayıyordu. Partinin ağır top yozdaşlarını otobüslere yükleyip Yol adaylarının propagandasını yapmak üzere köylere yolluyordu. 

İşte o otobüslerden biri, kuş uçmaz kervan geçmez köy patikalarından birinde virajı alamayıp uçurumu boyladı. 

Acı haberin başkent Mikronia’ya ulaşıp yardım ekibinin kaza yerine varması bir hafta sürmüş; kokmaya başlayan cenazeler köylüler tarafından bulundukları yere gömülmüşlerdi. 

Yardım ekibiyle olay yerine gelen Betonit Saray istihbarat danışmanı Efraim Gordo, ölülerden çok dirilerle ilgileniyordu. Oysa otobüs nüfusu toptan gömülmüştü! 

Epeyce şaşırıp köyün Yolcu komiser adayı Sinkaf Kofiç’e sordu: “Hiç yaralı yok muydu? Hepsi mi ölmüştü?” 

Sinkaf Kofiç, omuzlarını silkti: 

“Gömülürken yaşıyorum diye bağıran oldu ama politikacılar yalancıdır, inanmadık tabii!”