Çocukluğumdan beri ne zaman bir milli maç oynansa, ne zaman özellikle büyük bir takımın karşısına çıksak aynı hikâyeleri dinlerim. Büyük olasılıkla iyi oynamışızdır ama karşı takımın şansı yerindedir, onların tekniği daha iyidir ama hakem de hep bize karşıdır, bizim oyuncular çok “ferdi” oynamıştır vs vs.

Yetmiş milyonluk ülkeden kırk yılda bir futbolcu ünlü bir takıma transfer olunca hâlâ seviniyoruz. Sırpı, Hırvatı, Afrikalısı da oynuyor ama bizden bir basketçi Amerika’da oynayınca pek memnun oluyoruz.

Küçücük ülkeler dünya şampiyonu olurken biz çeyrek finale çıktığımız şampiyonalarda kendimizden geçiyoruz.

***

Eskiden, “tesis yoktu”, “imkânlar kısıtlıydı”, “profesyonel değildik”, “devlet desteği eksikti”...

Haltercisi, koşucusu çıkar, “bal yiyemiyoruz” diye anlatırdı.

“Bal yiyemeyen” ama olimpiyata katılan sporcularımız manşet olurdu gazetelerde.

Gerçi zayıflıktan neredeyse ölmek üzere olan, ülkesi açlıktan kırılan Etyopyalı atletler filan altın madalya alırdı ama kimse “bunlar da bal yemiyor ama kazanıyor” demezdi.

Uzun yıllar bu hikâyeleri dinledik. Hakemlere kızdık. Herkes bize düşman diye düşündük.

***

Peki şimdi ne oldu? Artık bal yok dönemi kapandı. Artık futbolcuların Ferrari’si bile var. Para desen bavulla taşınıyor. Tesisin en havalısı bizde. Reklama, marşa, gaz vermeye gelince kimse elimize su dökemez. Sponsorlar yerinde. Devlet desteği tamam. Millet kendi derdiyle uğraşmıyor, terörden çok futbol tartışıyor.

Basket, voleybol şampiyonalarında yer yerinden oynuyor. Dünya yıldızları transfer ediliyor. En iyi hocalar tutuluyor. “Küçükten yetiştirmiyoruz, ondan başarılı olamıyoruz” dediler okullar da açıldı.

Bütün bunlar değişti ama iki şey hiç değişmedi. Birincisi, takım oyunu oynamayı bilmiyoruz. İkincisi de tek hayalimiz “en iyi” olmak değil, Ferrari almak ve villada oturmak.