Ağla güzel yurdum,
Bütün tersanelerine girildi, bütün limanlarına el konuldu.
Derelerin boğuldu.
Bütün madenlerine el konuldu.
Bütün ormanlarına el konuldu.
Doğmuş ve doğacak yavrularının geleceğine el konuldu.
Genç kızlarının, genç erkeklerinin en haklı rüyalarına el konuldu.
Kadınlarının, kadınlıklarını yaşamalarına el konuldu.
Erkeklerin horon tepmelerine el konuldu.
Bütün türkülerin kara bir çarşafla kapatıldı.
Bütün şarkılarının sesi kısıldı.
Bütün denizlerinin bereketine el konuldu.
Bütün masallarına, söylencelerine el konuldu.
Mangal sefalarına, kaldırılan kadehlerine el konuldu.
Sürüsünü otlatan çobanın sürüsünü kurtlar kaptı.
Marangozların elleri köreldi.
Küçücük kızlarının ırzına geçildi.
Bebeler sessizce ölümü bekler oldular.
Baharda açan bademlere ölüm suyu yürüdü.
Çamlar boyunlarını büker oldular.
Zeytin ağaçları kesilirken incecik ağladılar.
Gök maviyi unuttu.
Ağla güzel yurdum,
Ey vakitsiz ve haksız ölümlerin ülkesi.
En güzel hayallerine veda etmişsin,
Ağla güzel yurdum, ağla.
Sen ki, güzeller güzelisin,
Aşksın, sevdasın, hayatsın.
Mavinin en güzeli sensin,
Yeşilin en kuzgunu sensin.
Sen kırlangıçların yurdusun,
Masum serçelerin,
Mavi yunusların yurdusun.
Bahar en çok sana yakışır.
Kış seninle güzel. Sararmış yaprakların şiir yazdığı bir yurtsun sen.
Ağla güzel yurdum, ağla…
Kusura bakmayın, içimden sadece bu sözler geldi. Ağlamak, bir yurt için ağlamak; işte bugünlerde yaptığım bu.