İktidar adayı muhalefetin 6’lı masası sürekli toplanıyor. Sözcülerini dinlerseniz, önemli ve titiz bir hazırlık yürütüyorlar. Oysa dışarıya yansıdığı kadarıyla, masadaki tartışmalar gelip tek bir noktada toplanıyor:

Nasıl bir cumhurbaşkanı adayı çıkaralım, adayımız kim olsun?

Sanki iktidar ya da ülke yönetimi bir külkedisi masalı ve rejim de bir balkabağı. Ellerinde bir sihirli değnek var; bir dokunacaklar, yitirilmiş ayakkabının seçkin sahibi bulunacak, Saray rejimi de parlamenter demokrasiye dönüverecek. Ve mutlu son!

Hiç de öyle değil. 

Son 20 yılda Türkiye dönüştürülürken çürütüldü. Artık “cumhuriyet” ile yönetilmiyoruz. Bir meşruti monarşi bulamacı geçerli. Anayasası var; ama laiklik gibi, sosyal devlet gibi, hukuk devleti gibi temel ilkeleri uygulama alanı dışında.

6’lı masanın, anayasa modeli bile belli değil. İmzaladıkları bildirge ile Cumhuriyetin, içinde en özgürlükçü 1961 Anayasası da olmak üzere hemen hemen tüm anayasalarını reddettiler. 

Reddedebilirler, ama yerine ne koyacaklar, nasıl koyacaklar, seçimlerde anayasayı değiştirebilecek yeterli sandalyeye ulaşamazlarsa ne yapacaklar? Açık seçik belli değil.

Siyasi dinci-ırkçı ortaklığın yarattığı yıkım nasıl onarılacak? Açık seçik bilinmiyor. 

6’lı masanın önerdiği çözüm belli: Aralarında anlaşıp bir cumhurbaşkanı adayı çıkaracaklar, o cumhurbaşkanı, büyük olasılıkla Meral Akşener de başbakan olacak.

Bugünkü anayasal düzende başbakanlık yok. Bu duruma nasıl çözüm bulacaklar? Seçilecek cumhurbaşkanı adayı, ülkeyi parlamenter sisteme göre nasıl yönetecek?

Parlamenter demokrasinin olmazsa olmaz koşullarından ve bugünkü iktidarın tümüyle yok saydığı “laiklik” konusunda tutumları ne? 

Bugün Meclis’te medreseleri yeniden açan yasaya iktidar milletvekilleri ile birlikte olumlu oy verdiklerine, kadınların yasaklara bürünmesini özgürlük gibi algıladıklarına, tarikat şeyhlerinin cenaze törenlerinde temsil edildiklerine göre, muhalefet, yönetime geldiğinde Saray rejiminin din istismarından farklı nasıl bir tutum izleyecek?

6’lı masanın temsilcilerinin hemen hepsi sermayenin küreselleşmesine sadık liberal bir çizgi izlediklerine göre, ekonomik alanda yaşanan yoksullaşma ve yıkıma karşı sosyal devlet anlayışını nasıl ve hangi yöntemlerle yaşama geçirecekler?

Uluslararası Para Fonu ya da Dünya Bankası’nın ve benzerlerinin kapısını çalma, borçlanma dışında; bağımsız, kendi insan gücüne, kaynaklarına, birikimine dayanan, sosyal adaleti sağlayacak bir ekonomik düzene ilişkin somut programları nedir?

Çocuklara, gençlere, gelecek kuşaklara umut aşılayacak eşitlikçi, çağdaş öngörüleri, onların gelişmelerini, iş bulmalarını ve yaşamlarını güven ve refah içinde geçirmelerini sağlamaya yönelik belirgin tasarımları var mı?

Bu soruların hemen hemen hepsi havadadır ve karşılıksızdır. 

Özellikle geleceğine ilişkin yadsınamaz kaygıları bulunan genç seçmen, siyasetin vırvır ve dırdırından, ağızda ıslanmayan baklasından rahatsızdır; dahası ufuksuz, bencil, lafazan siyasetçisinden hiç hoşlanmamaktadır.

Bu topluma bayatlamış, yıpranmış dayatmalar değil; dürüstçe, yiğitçe, akıllıca sunulacak diri çözümler gerektir.