22 Mayıs gecesi saatler 21.45’i gösterdiğinde F.Bahçeliler, Türkiye’nin dört bir yanında sokağa döküldü, ben de Sivas’ta tanıklık ettim şampiyonluk çoşkusuna. Sabaha karşı otele döndüğümde gelişmeleri televizyonlardan da izledim. F.Bahçe şampiyon olunca eğlenceleri dahi bir başka oluyor. Haklı sevinç... Bu öyle bir sevinç ki geçmişte kaçan şampiyonlukların acısını çıkartırcasına.... Caddelere, sokaklara baktım, yürüyebilene aşkolsun. Günün ilk ışıklarına kadar eğlendiler, uyumadılar. Sarı - Lacivertlilerin 18. şampiyonluğu... Anlamı daha büyük. Çünkü G.Saray’ı geçtiler. Ve dün... Çok sayıda basın mensubu arkadaşlarımla birlikte saat 14.00 sularında Atatürk Havalimanı’na iniş yaptık. Ama oturup, dinlenmeden soluğu Samandıra Can Bartu Tesisleri’nde aldık. Buram buram et kokuları. Futbolcuların eşleri, çocukları, yakınlarıyla barbekü partisindeler. Oyuncuların yüzlerinden gülücükler eksik olmuyor. Kaptan Alex ilgi odağı... Çünkü F.Bahçe şampiyon, Brezilyalı gol kralı... Hava sıcak, 22-23 derece. Bizim de içimiz ısınıyor. Sivas’ta üç gün yağmura teslim olmuştuk. Yeşil alanda oturup, bol oksijen tenefüs etmek, sağlığımız için elbetteki önemli. Özlemişim yeşili. Çoğu yer biliyorsunuz ki artık taş yığını.. Neyse konuyu değiştirmeyeyim. Sporcular bol bol röportaj verdiler, değişik görüntüler sergilediler. Barbekü partisi tamamlandı, bir süre dinlenmeye çekildi futbolcular.

Uzun bir gece bekliyordu çünkü onları... Saracoğlu’na gidecekler ve şampiyonluk kupasını kaldıracaklardı. Ama Kadıköy’e ulaşmak için Bağdat Caddesi’nde oluşan insan selini nasıl geçeceklerdi, bunun farkında mıydılar acaba? Olanlar, oldu... Saplandılar binlerce F.Bahçeli’nin içine. Yol boyu Sarı - Lacivertli kafileye eşlik edenler çabası. Formalar, şapkalar, bayraklar, atkılar. Rengarenk bir ortam. Değmez mi, değer... Saatlerce ilerleyemediler, bir de araçlarıyla konvoy oluşturanlar yok muydu? F.Bahçelileri taşıyan çift katlı otobüsün önünde, arkasında, sağında solundalardı. İzin vermiyorlardı otobüsün gitmesine. Bir de korna sesleri. Stada gelindi ama nasıl? Futbolcuların hepsi maç oynamış gibi yorgun düştü ama şikâyet etmediler. Neden etsinler ki... Gecikmeli şampiyonluğun şikâyeti olur mu? Saracoğlu’nda binlerce taraftarın karşısına çıktılar. Yıkıldı tribünler... Herkes birbirinin üzerindeydi, sığmadılar her zaman oturdukları koltuklara. Coştular. Hep bir ağızdan yükselen ‘Şampiyon... Şampiyon...’ sesleri Kadıköy’ü inletti. Konfetiler, havai fişekler. Şarkıcılar, türkücüler. Daha neler neler. Aman, aman... Görüntüler birbirinden güzel. 7’den 70’e F.Bahçeli’nin keyfine diyecek yok. Eğlenmek en doğal hakları...

Kocaman’ın ilk MUTLU SONU

Başkan Aziz Yıldırım’a baktım, gözleri ışıl ışıldı. Aykut Kocaman’a baktım, gözleri ağlamaklıydı. Zorlukları geçmek, engelleri tek tek aşmak kolay mı? Aykut Hoca, Sivas’ta son ana kadar büyük heyecanla maçın içindeydi, bir an dahi kopmadı. Hele skor 4-3 iken o kalan iki-üç uzatma dakikası yok muydu? İyi ki yine şampiyonluğu kaçırmadı F.Bahçe! Teknik direktörlük yaşamındaki ilk şampiyonluğuydu bu Aykut’un. Tribünler tek tek futbolcuları çağırdılar, şov vaktiydi artık şampiyonluk kupası için. Bu anlamlı kupa ellerden ele geçerken Saracoğlu’nu da görmenizi isterdim. Şampiyonluğa yakışan bir gece oldu. Bir kez daha Sarı - Lacivertlilere alkış... Şimdi 40 gün, 40 gece eğlenme zamanı. Hadi F.Bahçeliler, durmayın, kutlayın doya doya şampiyonluğunuzu... Unutmadan söyleyeyim, karaborsacılar yine işbaşındaydı, ‘Nasıl yani’ diyecek olursanız; 5 TL’lik bilet, 150 liradan alıcı arıyordu.