Pendik maçına geçmeden Belçika’dan 3-0’lık zaferle dönen Fenerbahçe takımını kutluyorum. Zoru başardılar. Bekliyor muydum böyle bir skoru hayır. Medyanın yarısından fazlası da benimle aynı görüşteydi. Nedeni; Union takımı için enerjik, Liverpool’u yenmiş, liginde farklı lider, takımların korkulu rüyası, güçlü, koşan üretken meziyetleri yüksek futbolcuları olan takım dediler. Her nerede olursa olsun inanmak başarmanın yarısıdır. Oyunu izlerken Fenerbahçeli futbolcuların maçı kazanmak için inanmışlıklarını gördüm. İsmail Kartal ekibiyle rakibi iyi analiz etmiş. 3-0 rövanş için harika. Bir alkış da Fenerbahçe Beko’ya. Real Madrid’i evinde yenmek her babayiğidin harcı değil. Harikasınız. Bir alkışım ise voleybol takımının kaptanı Eda Erdem’in büstünün açılışını 8 Mart Dünya Kadınlar Günü’ne denk getiren başkana ve yönetime. Ali Koç’un sözleri aklıma geldi: “Fenerbahçe Spor Kulübü sadece bir spor kulübü değil, bir mirası geçmişten geleceğe taşıyan, Atatürk’ün ideallerini ve ruhunu yaşatan bir ailedir.” 

Gelelim Kadıköy’e. Sahada rezil bir hakem vardı. Sanki F.Bahçe’yi doğramaya çıkmış. Çaldığı düdüklerin büyük çoğunluğu tartışılır. Yerden kalkmayan Pendikspor’lu futbolcuları ayıpladım. Çok abarttılar. Futbol yerde yatarak oynanmaz.Yine de golü bulan taraf oldular. FBahçe beni şaşırttı. Belçika’daki takımı aradım. Üç günde ne oldu? Bir kez daha gözlemledim: F.Bahçe’nin kendinden başka dostu yok. Bütün saha içi (hakem ve Pendikli topçular) olumsuzluklarına rağmen aldıkları üç puan bana göre çok değerli. Çünkü Fenerbahçe maçı yatmadan kazandı.