\n

Yahu bu kaçıncı ceza, bu kaçıncı seyircisiz maç böyle!.. Doğrusu sayısını unuttum. Beyler artık aklınızı başınıza alın, “Biz ne yapıyoruz” diye bir düşünün hatta bir değil birkaç kez düşünün. Olacak iş mi bu? Takımınız Avrupa arenasında mücadele ederken kendini bilmez çıkmış meşale yakmış, sonra olanlar oldu. Ceza kaçınılmaz tabii ki... O yapanı mutlaka göreniniz olmuştur, neden uyarmadınız? Kimbilir belki de içinizden sırtını sıvazlayanlarınız vardır. Hiç hoş değil. Dün gece taraftar yoktu, iyi mi oldu? Böyle boş tribünler önünde oynarken kim keyif alabilir, hadi söyleyin... Futbolcu sahaya çıktığında göz ucuyla önce tribünleri süzer, olup bitenlere bakar. Destek önemlidir, olmadığı yerde motivasyon düşer, kendilerini kötü hissederler. Keşke bu ceza alınmamış olsaydı da ‘12. adam’ ya da başka bir deyişle 53 bin kişilik ‘muhteşem koro’ tribünlerde olsaydı. İlk maç golsüz bitmiş, böyle önemli bir fırsat eline geçmiş, Kadıköy’ü bağırışınla, uğultunla, ıslığınla yıkacakken kimseler yok. Bu cezalar kulübünde büyük ölçüde belini büküyor, işte birkaç kendini bilmezin ortaya çıkardığı ağır fatura. Kasa boş kaldı. Madem ‘Dünya Kulübü’ olmak istiyorsunuz, değişmek zorundasınız. Yoksa hedefinize ulaşamazsınız. Birileri kulüp içinde bazılarına tepkili olabilir, bu doğaldır. Ama bunu en asgariye indirmek yerine aşırısına kaçarak kötüye kullanmak, başlı başına zarardır. Taraftar çok iyi biliyoruz ki futbolcusu eğer sahada kötüyse gün olur tepki gösterir, hatta kişi hedefse tepki acımasızca olur. Bu duruma çoğu kez şahitlik ettik. Peki futbolcunun taraftara serzenişte bulunmak gibi bir lüksü yok mu? Elbette var. Örneğin dün gece, takımın kaptanları veya başka birisi ortaya çıkıp taraftarlarına “Bizi neden yalnız bıraktınız” diye sorsa çok merak ediyorum ne yanıt alırlardı acaba?

Aklıma gelmişken bir konuya da değinmeden geçemeyeceğim. Spor camiasında birçok kişinin futbolla ilgili bilgi eksiklikleri olduğunu düşünüyorum. Hani derler ya ağzı olan konuşuyor diye. Aynen öyle. Bir de ahkam kesmiyorlar mı? Aykut Kocaman Bate maçının kadrosunu açıkladığında Emre’nin ismini görmeyen kişi ya da kişiler açıyor ağzını yumuyor gözünü. Aykut hocaya neredeyse edilmedik kötü söz kalmıyor. “Vay efendim Emre nasıl maç kadrosuna alınmaz.” Hadi gel de anlat. Dinlemezler çünkü sabit fikirlidir. ”Bilmemek değil öğrenmemek ayıptır”, sor yanındakine, diğerine veya bir başkasına anlatsın Emre’nin neden alınmadığını? Bilgilen, doğru noktayı gör. “Bir deli çukura taş atıyor 40 deli peşinden gidiyor”, zihniyete bak. Neden yerimizde sayıyoruz, bir adım ileriye gidemiyoruz apaçık ortada...

Fenerbahçe-BATE arasındaki rövanş maçında 20. dakikaya kadar kayda değer hiçbir şey yoktu. Al gülüm, ver gülüm.. Görüntü mahalle maçını andırıyordu. BATE 10 kişi kaldı, tıpkı Belarus’ta Fenerbaçe’nin başına geldiği gibi.. Eksik takıma karşı atak oynayacaksın ama nerede? Kim yapacak bunu? Hatalar yine diz boyu. Haydi anladık, bir yaptın, iki yaptın, hep yaparsan olmaz, rakibe şans tanırsın. Birkaç pozisyon, Cristian’ın penaltıdan attığı gol, ilk bölümün özeti. Futbolu hiç konuşmak istemiyorum çünkü eski tas eski hamam, sorunlar hep aynı.

Gece kolay olmadı. BATE, ahım şahım bir takım değil, henüz ligleri dahi başlamamış olsa da ekibin Fenerbahçe kadar mücadele ettiğini söyleyebilirim. Emre sahada yer alsaydı kuşkusuz skor daha değişik olabilirdi. Genç Salih’e övgü dolu sözlerim var. Keşke çıkarmasaydı onu Aykut Hoca. Bana göre takımın en iyisiydi. Bir de şunu söylemek istiyorum, seyircisiz maçlar hiç ama hiç keyif vermiyor.