Türk toplumunda önemli değerler vardır. O değerler eli öpülecek, önünde ceket iliklenecek, saygı duyulacak değerlerdir. Namus abidesidirler, haksızlık olsun istemezler, çalma çırpmaları yoktur. Ayaklarını hep düz basarlar. Gittikleri her yerde ilgi odağıdırlar. Bu ilgi paralı olmalarından değil sergiledikleri tavırdandır. Lüks yerlerden çok halkın içinde olmayı yeğlerler. “Kim mesela?” diyenlere örnek Süleyman Seba’yı gösterebilirim. Hey gidi efsane başkan. Bizler seni kolay kolay unutur muyuz? Beşiktaş için yaptıkların gözlerimin önünde. Çok farklıydı diğer başkanlara göre... Hep örnek gösterilirdi, rakipleri ayırmaz eşit seviyede yaklaşırdı. Medyanın önüne çıkmak istemez, kaçardı. Çıkanlara da kızardı. “Aile içinde olan aile içinde kalsın” isterdi.
Zor günler geçirdi. Para yok, borçlular kapıya gelmiş. Ama o hep dik durdu, bir gün olsun gidip birilerinin kapısını çalmadı. Evine otobüsle gittiğini bilirim. Başkanlık yaptığı 16 yıl boyunca mütevazılığı, babacanlığı, Fair - Play ruhunu öne çıkaran eylem ve söylemleriyle o sadece Beşiktaş’ın değil, Türk futbolunun Onursal Başkanıydı. Başkanı kaybedeli üç ay olmuş. Dün gibi... Cenazesi insan seliydi. Bu sevgiyi haketmişti o. 7’den 70’e insan vardı. Eski teknik direktör Gordon Milne, İngiltere’den kalkıp gelmişti törene. Bunun adı sevgidir. Vefatından kısa süre sonra TFF bu yılki futbol sezonuna “Süleyman Seba” adını verdi. İyi mi etti kötü mü etti tartışılır. Baksanıza Türk futbolunun durumuna. Her gün kavga, küfür, şiddet aldı başını gidiyor. Federasyon, kulüpler birbirleriyle savaş halindeler. Tribünler bomboş. Seba hak ediyor mu bütün bu yaşananları. Hani Fair - Play, hani ölüye saygı? Ayıptır! Kemiklerini sızlatıyorsunuz beyler. Yapmayın etmeyin. Bu saygısızlığınız daha ne kadar sürecek?