Sınıf arkadaşına fiziksel zarar veren 7 yaşındaki bir kız çocuğunun annesi diyor ki, ''Yaptığı güzel bir şey değil ama ne yaparsa yapsın  hiç müdahale etmiyorum yoksa özgüvensiz olur.''

Bu çocuk ne yaparsa yapsın onay görürse doğruyu ve yanlışı nasıl ayırdedecek? Cevabı yok!

Bu anne zarar gören kendi kızı olsa ve aynı tepkiyi alsa ne yapar? Cevabı yok!

Yaptığı olumsuz bir davranışın sonucunu görmeyen bir çocuk, nasıl iyi ve vicdanlı bir genç olur? Cevabı yok!

Böyle yetiştirilen çocuklar büyüdüğünde ve aynı ortamları paylaştıklarında nasıl anlaşabilirler? Cevabı yok!

Çocuklar prens ve prenses gibi büyütülünce daha mutlu oluyor mu? Kesin olarak hayır.

Ben mutlu ve özgüvenli çocukları, geçen hafta gittiğim Kahramanmaraş'ta gördüm. Dulkadiroğlu ilçesindeki Yahya Kemal Beyatlı İlkokulu'nda geçirdiğim birkaç saat içinde tek bir mutsuz, yüzü gülmeyen çocuk görmedim. Sadece ben değil ekipteki herkes, 6-10 yaş arasındaki çocukların güler yüzünden, bizimle yaptıkları sohbetlerden, sorulara verdikleri  çok düzgün yanıtlardan, sordukları sorulardan, rahat, olumlu, özgüvenli ve terbiyeli davranışlarından çok etkilendi.

Sadece bu okulda değil, Beşiktaş Jimnastik Klübü'nün ''Bırakmam Seni Türkiyem'' kampanyası kapsamında Gaziantep Oğuzeli,Kahramanmaraş Pazarcık ve  Adıyaman Besni'de açtığı üç Beşiktaş İlkokulu'nda da çocuklarda aynı neşe, aynı olumlu hava, aynı özgüvenli duruş vardı.

Bu çocukları, hele bir de eğitim alırlarsa kimse durduramaz. Prof. Dr. Acar Baltaş'ın ifadesiyle ''psikolojik sağlamlıkları''  çok yerinde olan bu çocukların, büyüdüklerinde ''aman özgüveni sarsılmasın'' diye her dediği yapılanlardan çok daha başarılı ve mutlu olacaklarına eminim.

Bu çocuklara anne-babaları sürekli ''sen çok özelsin'' diyor mudur? Her dedikleri yapılıyor mudur? Özgüvenli olsunlar diye çaba gösteriliyor mudur? Yedikleri önlerinde yemedikleri arkalarında mıdır?  Özel ilgi gösteriliyor mudur? Anne-baba ''aman çocuğumuzla bugün çok kaliteli zaman geçiremedik'' diye kaygılanıyor mudur?

Bence tüm soruların cevabı ''hayır''. Evde bir sürü kardeşle yaşayan, anneleri mutfaktan, tarladan, bahçeden çıkmayan bu çocuklar, doğal bir şekilde büyüyor, evde mutlaka sorumluluk alıyor ve mutluluğu yeni oyuncaklarda, yeni giysilerde değil kardeşleriyle, arkadaşlarıyla oynadıkları oyunlarda buluyor. Minicik bir armağan onları havalara uçuruyor.

Hepimiz çocuklarımız hep mutlu olsun istiyoruz ama galiba buna sürekli kafa yormak, yanlışları göstermemek, hiç kızmamak, ne isterse yapmak, ne derse onaylamak, hele de çok para harcamak pek işe yaramıyor.