''Çocukların mutlu olabilmesi için tek şart başarı mı?'' diye soran ve kız çocuklarına başarı şartı olmaksızın destek veren Koruncuk Vakfı ile tanışmam yıllar öncesine dayanır. 

1979‘da dönemin İstanbul Emniyeti Çocuk Şubesi Müdürü Hüseyin Bilgin öncülüğünde gönüllülerin bir araya gelmesiyle kurulan vakfın çalışmalarını  ilk kez Arnavutköy'deki Bolluca Çocuk Köyü'nde görmüştüm. 

Avusturya’da başarısı kanıtlanmış Çocuk Köyü hizmet modelini 1992 yılında Türkiye’de uygulamaya başlamışlar, korunma ihtiyacı içindeki çocuklara bağımsız evlerde ''anne''li, ''teyze''li bir günlük yaşam ortamı sağlamışlardı. Her evde belirli sayıda çocuk kalıyordu ve  her evin,  çocukların kahvaltısını hazırlayan, küçüklerle ilgilenen, okul çağındakilerin eve  dönünce yemeleri için kekler yapan, ödevleriyle ilgilenen bir ''anne''si vardı. ''Teyze''ler de günlük yaşamın içindeydi ve köy müdürü de ''baba'' figürü olarak sürekli çocuklarla ilgileniyordu. 

Çocuklar bu düzenden mutluydu ama sonraki yıllarda işler değişti, koruma altındaki çocukların bakımı devlet kurumlarına devredildi. Keşke devam edebilseler ve yaygınlaşabilseydi bu model. Ama olmadı, izin verilmedi.

Bunun üzerine yöntem değiştiren vakıf, halen İstanbul ve İzmir’de bulunan Koruncukköylerde özel öğrenci yurdu olarak hizmet veriyor. Buralarda temel ihtiyaçlarının karşılanması bakımından olanakları kısıtlı ortaokul ve lise seviyesindeki kız öğrencilere  o güvenli bir yaşam ortamı sunuluyor, onların eğitime erişmelerine ve hayata hazırlanmalarına destek veriliyor. 

Akademik başarı ön koşulu olmaksızın verilen bu hizmeti gönüllülerin bağışlarıyla sürdüren vakıf, birkaç gün önce  “Başarı Şart mı?” başlıklı bir reklam filmi yayınladı. 

Filmde, çeşitli sahnelerle çocukların hayallerini gerçekleştirmek için attıkları adımların önündeki engellerin ve mutluluğun yansımaları gözler önüne seriliyor. Her sahne, çocukların özgürce denemeler yapabilmesi ve başarısızlıklarının onları daha güçlü kılabileceği mesajını taşıyor. Bir sahnede iki kıza turistler yol soruyor. Kızlardan biri ''go, go, go''dan başka İngilizce kelime söyleyemeyince diğeri, ''amaaaan let's go'' diyor gülerek. 

Kızların kimya deneylerinden futbol sahasına, sanattan müziğe kadar farklı alanlarda yaşadıkları anlar gösteriliyor ve hepsinde de mutluluk için başarının şart olmadığı vurgulanıyor.

Vakıf, daha çok kız öğrencinin mutlu olabilmesi için bağış bekliyor.