Galatasaray, Süper Kupa karşılaşmasına, bıraktığı yerden başlamak istiyor. En azından kadro olarak! Dizilişte de, seçilen isimlerde de, ‘O oyuncu yerine bu oyuncu olsun’ denilecek bir durum yok (asgari müştereklerde). Akhisar Belediyespor ise, başta teknik direktörü olmak üzere, değişikliklerle çıkıyor sahaya. Oyunun henüz 5. dakikasında anlıyoruz ki, kağıt üzerinde mükemmel olan, sahaya gayet farklı yansıyabiliyor. Nitekim, Galatasaray’ın ‘şampiyon’ ve ideal kadrosu, Akhisar’ın ‘Geliyorum gol atacağım’ diye başlayan ve önce direkten dönse de, devamında Seleznyov’un vuruşuyla golle sonuçlanan atağına tam anlamıyla ‘maruz kalıyor’… Yenilen golün ardından, şampiyonun bir kupa daha almak için hemen toparlanması, hızlanması, baskıyı artırması doğal beklentiler. Öyle olmuyor. Galatasaray, rakip ceza sahası ve zaman sınırı hiç yokmuş gibi davranmayı tercih ediyor.

İnisiyatif Akhisar’da
Bu çerçevede, inisiyatifi eline alan taraf, daha kararlı bir oyun sergileyen Akhisarspor oluyor. İlk yarıya biri direkten dönen birkaç tehlike daha sığdırıyorlar. 2. yarıda Galatasaray, daha motive çıkıyor sahaya. İlk yarıdaki ağır çekim futbol, nispeten tempo kazanıyor, Galatasaray baskı uygulamaya başlıyor. Bu baskıya bir de peşpeşe değişikliklerle kenardan da destek geliyor… 79. dakikada, oyuna sonradan giren Eren’in golü ile Galatasaray kupaya ortak oluyor. Ancak normal süreye başka gol sığmayınca maç önce, uzatmaya (ki, kaydadeğer hiçbir pozisyon yaşanmıyor); ardından da penaltılara gidiyor (ki bu maçların en haksız uygulaması). Son gole kadar devam eden dengeyi, penaltıyı kaçıran Gomis bozuyor. Kupanın galibi Akhisarspor olarak belirlenirken Galatasaray sezonun ilk resmi maçını bir ‘mesele’ ile açıyor. Bu da, kağıt üzerindeki ‘ideal kadro’ sahaya futbol olarak yansımadığında, rakip takımın kilidini açacak formülün eksik olması. Ki bu meselenin, sezona damga vurmadan çözülmesi gerekiyor.