Rahatlatan bir skorla başlıyor Milli Takımımız maça. Birinci dakikada, kornerle gelişen bir pozisyonda, Avusturyalı topçular ceza sahalarında topu langırt misali birbirlerine çarptıradururken Merih araya girip ağlara takıyor. Rahatlıyoruz çünkü kolay bir rakip değil Avusturya. Oyunu iyi okuyan, rakibi kilitleyecek formüller geliştiren bir teknik direktör Ralf Rangnick. Öyle ki, “Ancak üçüncü, belki ikinci olur” diye düşünülen takımını gruptan ilk sırada yükseltti 16 takım arasına. İlk dakikada yedikleri gol hiç olmamış gibi oyuna devam etmelerinde de oyuna maç boyunca ortak olmalarında da bu inanç ve disiplin var. Ama... Bu amanın açılımı Milli Takımımız… Motive ve konsantre, zayıf karnı olan savunmayı kusursuz oynayan Merih ve Abdülkerim garantisine almış olarak güven veriyorlar. Orta sahada cezalı Hakan’ın yokluğunda Kaan ve İsmail top dağıtmada olmasa da “sathı müdafaa”da aksamıyor. Santrfor rolünü Arda ve Barış değişerek oynuyor. Fazla pozisyona girmeseler de rakibi meşgul ediyorlar. İkinci yarının başında yine Merih’le ve yine bir korner vuruşu sonrası gelen kafa golü de gevşetmiyor rakibimizi. Rangnick’in peşpeşe yaptığı ofansif değişiklikler hem onlara aradıkları golü kazandırıyor (66-Gregoritsch) hem de oyunu yarı sahamıza kilitliyorlar. “Olay” son 20 dakikadan itibaren tamamen sahamızda geçiyor. Milli Takımımız ancak son 5 dakikada rakip sahaya gitmeyi başarıyor. Çok yorgun ama konsantre, bir türlü geçmek bitmeyen her saniyede biz milletçek kalp krizi geçirerek (Mert’in inanılmaz kurtarışıyla), kükremiş sel gibi bendimizi çiğneyip aşıyoruz...