Öğretmenler öyle büyük bir sorumluluğa, öyle ulvi bir değere ve öyle büyük bir gücü olan işe soyunmuştur ki… Bu iş heyecan, merak, vicdan ister. Ayrıca bilgi, araştırma ve saygı ister. Çünkü öğretmenler birbirinden farklı binlerce çocuğun hayal ortağıdır. Onların çoğu binbir zorluk yaşayan çocuklardır. 

Öğretmenler gerçek, adalet ve merhametten bir an olsun bile ayrılmamalıdır. Sınıflara inanç, unvan, siyaset ve kimliğin dilini asla sokmamalıdır. Tarafsız olmayın diyemeyiz çünkü onlar bilimin tarafında, akıldan hiza alan bir mesleğin mensubudur. Hatta bulundukları tarafın en cesur savaşçısı olmalılardır. Bunun için risk almalı, direnmelilerdir. Sadece bilim ve vicdanın diliyle yol alabileceklerini kararlılık ve ısrarla öğretmeliler. İyi olmak daha kolaydır, önemli olan adil olabilmektir. Öfke ve ön yargının insana neler yaşatabileceğinin farkında olmalılardır. Eşit davranmalılardır; bu yolda yanılabilir, güç kaybedilebilir, hata da yapılabilir ama dürüst olunmalıdır. 

Öğretmen yargılayıcı değil ama bakılacak yeri işaret eden bir uyarıcı olmalıdır. İçinde yaşadığı kaosa çözüm yolları arayan kuşakları yetiştiren olmalıdır. Unutmamalı ki çekilen acılar, kayıplar ve bedeller değildir insanı yenen; umutsuzluktur. Konfor alanı içinde ya izleyen ve her nefeste ölenlerden olacağız ya da hayatın için gösterdiği çabada her nefeste doğanlardan. 

Dünya çok hızlı değişiyor. Her gün yeni bir bilgi, bir önceki gün öğrendiğimiz bilgiyi eski ilan ediyor. Dünya insanını yetiştirmek için yola çıkan öğretmenlerin bu hızlı değişime ayak uydurması, kendini her gün yenilemesi yeni dünyanın ön koşuludur. Dünyada ve ülkemizde olup bitenler, şekil verdiğimiz öğrencilerin yarınına damgasını vuracaktır. O yüzden okumak, araştırmak ve tartışma kültürünü benimsetmek gerekir. 

Öğrencilerinin önünde yürüyen deniz fenerleridir öğretmenler. İnsanların hayalleri, yaşama sevinçleri, geleceğe ilişkin umutları yok edilirken, görev sınıfın dışında daha da önem kazanmaktadır. Öğretmenin aydınlığı sınıfların duvarlarını aşmak zorundadır. 

Birileri bir başkasının varlığı, yaşamı, huzuru ve güneşini çalıyorsa; etrafınızda üşüyen ve aç birçok insan, yoksul varsa ve bu durumun sebeplerine boyun eğiyorsanız -üzülerek söylemek isterim ki- Cumhuriyet’i kuranlara borç ödenmiyordur. 

Öğretmen yaşanılan toplumdaki karanlığı görmezden geliyorsa; adaletsizlik, hukuksuzluk ve haksızlık karşısında sessiz kalıyorsa varlığımızı borçlu olduğumuz Cumhuriyet’in kuruluş felsefesini anlamamış demektir.

Birileri bütün insani değerlerden vazgeçip hem kendine hem başkalarına zarar verirken tüm bunları görüp, duyduğu hâlde gerçeğe sırt dönüyorsa Mustafa Kemal Atatürk’ü kavramamış, Cumhuriyet’in öğretmeni olamamış demektir. 

Başöğretmenimiz Mustafa Kemal Atatürk’ün bize bıraktığı yüce mirasını geleceğe taşıyacak olan öğretmenlerdir. Onlar toplumun umut kaynağı, öğrencilerinin günışığı, geleceğin nisan yağmuru olmalıdır. Çünkü öğretmenler toplumun vicdanı, yaşadığı çağın tanığıdır. Çağının karanlığına teslim olmayan, dar zamanlarda gözlem yapan, ileriyi düşünen, doğruyu yansıtan, tartışan onlar olmalıdır.

“Yoksul bir halk çocuğuyken beni alıp bu ülkenin yurttaşları arasına taşıyan bu ülkeye, bu Cumhuriyet’e borcum var.” diyen kendilerinden önceki çoğu öğretmenin onurunu taşıdıklarından kuşkum yok. Bilgiyi insanlığın harcına katan; korkmadan anlatan, öğrencinin gözündeki ışığı çoğaltan öğretmenlerden olunmalı. 

İnsanlık sevdasıdır biz öğretmenlerin derdi. Bazen sabrımız, bazen yüreğimiz, bazen de vicdanımızın gösterdiği yoldur uğruna yaşamımızı adadığımız. Top, tüfek, sopa tutmaz ellerimiz; kalemimizle bir gelecek resmi çizeriz, yaşanacak bir ülkenin geleceğini, sıcak bir aileyi… Evrensel insanı inşa ederiz o resmin en dikkat çekici köşesine. Ama hepsinden önceliklisi o resmin tam ortasına Başöğretmen Mustafa Kemal Atatürk’ü çizeriz. Çünkü o bilimdir, adalettir, barıştır, devrimdir, hem doğa hem insan sevgisidir, hem ulusallık hem evrenselliktir.