Bazı maçlar vardır. Hiç bitmesin istersiniz... Hele böyle eleme usulüyse. Uzatmalardan sonra penaltılar gelsin, penaltılardan sonra bile devam etsin. Öyle hissettirir insana. İşte bu, o maçlardan değil! Sezonun ilk resmi maçında ne Akhisarspor ne Galatasaray, tam anlamıyla konsantre olmuşlar maça. İki tarafta da tatil rehaveti, onun üzerine gelen kampların yüklemesi, bir de suratlardan açıkça okunan ‘bu yeni gelenler nedir ve ne iş yapar?’ konulu soru işareti... Bunların toplamı haliyle sahaya sıkıcı, amaçsız, adet yerini bulsun diye bir o yana bir bu yana koşulan bir ‘antrenman’ olarak yansıyor. Numune olarak 13’te korner vuruşu sonrası Burhan’ın direkten dönen bir kafa vuruşu var, aksiyon anlamında. O kadar... Derken bu tempodan sıkılan biri çıkıyor (ki kendisi bu maçın en hevesli en başarılı ismi); gelişen bir atakta rakibin oldukça kalabalık ceza sahasındaki beyhude bir çabayı, önüne düşen topu önce çekip ardından 3 kişi arasından ağlara yolluyor Belhanda, 39. dakikada…
Bir hareketlenme, bir çaba, bir değişiklik yaratmıyor bu gol. İkinci yarıda Akhisarspor 2 net pozisyon buluyor; biri 48. dakikada yine duran topla başlayan bir atak devamında Burhan ve Muslera karşı karşıya kalıyor. Diğeri 71. dakikada Muslera, bu kez de Onur’u burnunun dibinde buluyor. Her ne kadar skoru etkileyecek olsa da futbol içerikli pozisyonlar değil bunlar. Tamamen alabildiğine lakayt G.Saray savunmasının hatalarını değerlendiren fırsatçı hamleler. 90. dakikada Akhisar, Marcao’nun müthiş şımarıklığından faydalanamıyor ve boşalan kaleye topu yollayamıyor. İlk düdükle birlikte iki takım arasında başlayan ‘al gülüm ver gülüm’ temposu, beklendiği üzere son 10 dakikada artıyor ama öyle nabızları fazla yükseltmiyor. Son düdük, G.Saray için çalıyor. Biten sezonun son, başlayan sezonun ilk kupası da müzeye doğru yola çıkıyor.