Birçok ilki bir arada bulunduran bir maç bu. Öncelikle ‘şampiyon’, evinde ilk maçına çıkıyor. Sonra bir emektar Hakan Balta, alkışlarla futbola veda ediyor. Onyekuru ve Emre Akbaba’yla tanışıyor seyirci. Hem de ne tanışma! Bu aynı zamanda çok değil, daha iki ay önce Yasin’i ‘oley’leyen ağızların şimdi yuhaladığı maç... Türk futbolu adına ilk değil belki ama Yasin adına ilk olmalı! Maça gelince; ilk yarı Galatasaray-Çin Seddi arasında geçiyor! Evinde baskılı oynamayı seven G.Saray’ı durdurabilecek en mantıklı taktiği seçmiş Bayram Bektaş: Sahasında sımsıkı kilitlenmek. Bunu da o kadar başarıyla, öyle iyi bir takım oyunuyla yapıyor ki aralarından ‘su’ ve hiçbir G.Saraylı futbolcu sızmıyor denebilir! Buna bir de Yasin’in birden bire ‘en büyük hayali’ oluveren G.Saray’a gol atmak da eklenince (ki bu hayal, kendini yere atmak, eski arkadaşlarına da tekme atmak vb. gibi bir genel ‘atma’ paketi olarak da değerlendirilebilir) kontratak taktiğini mükemmel bir şekilde uyguluyor, tehlikeler de buluyorlar.

Üretken olamadı
G.Saray ise çabasına rağmen en sevmediği sistem karşısında pek de üretken olamıyor. Göz dolduran Onyekuru’nun formu ve futbol zekasıyla bu maçın en iyilerinden Nagatomo’nun hızı, kilidi açmaya yetmiyor 42. dakikaya kadar. Bu dakikada Fernando’nun akıl dolu uzun pasını Onyekuru, mükemmel tamamlayarak G.Saray’ı öne geçiriyor. Gol, adeta sahada her şeyin değişmesi için bir parola oluyor. Bu dakikadan itibaren Göztepe, çakıldığı kendi sahasından ayrılıp skor peşine düşmek zorunda kalıyor ve ciddi tehlikeler yakalıyor. G.Saray’da ise Gomis’in forma hasreti bitiyor. Bu akıllıca bir karar, zira rakip savunmayı meşgul edecek bir silah oyuna katılmış oluyor. Emre Akbaba’nın da oyuna dahil olmasıyla rakibi yıpratan bir yoğunlukta rakip sahaya yığılmaya çalışıyor. İki tarafın da tutkuyla golü kovaladığı bu yarı tempolu, heyecanlı ve keyifli futbolla yansıyor sahaya... Son düdük, G.Saray’a 3 keyifli puan kazandırıyor. G.Saray bu kez duvarlara çarpa çarpa nasır tutmak yerine onu yıkmayı başarıyor!