Igor Tudor adeta oturup düşünmüş: Ne yaparsak bu maçta puan veya puanlar kaybederiz diye... Nitekim ne sahadaki teknik dizilişin ne kurgu için seçilen futbolcuların ne de gelmeyen müdahalenin başka bir açıklaması olamaz. Birisi teknik adama, ‘Bak bu 3’lüyle savunma işi olmuyor’ demeli. Zira aleni olanın beyanını, bunu denediği tüm maçlarda kabullenemediğine göre başka bir gerçeklik yaşıyor olmalı! Zaten sürekli değiştiği için birbirine bir türlü alışamayan savunma, tamamen gözüne ışık tutulmuş tavşan rolünde! Bu durum hemen önlerindeki maestroluk yapması gereken ikilinin ‘Kalıp savunmaya destek mi olalım yoksa ileriye top mu taşıyalım?’ derdine düşmesiyle G.Saray’ı adeta ortadan ikiye bölüyor! İlerideki dörtlünün ‘Şu arkada bizimle aynı renk forma giyen adamları bir yerden tanıyor muyuz?’ diye davranması da bu ‘bölünmeyi’ körüklüyor. G.Saray sahada olmamayı seçince Evkur Yeni Malatyaspor, istediği gibi kullanıyor avantajı! Maçın 17. dakikasına kadar G.Saray, ‘atakçık’ bile yapamıyor. Bu dakikadan itibaren oyunu biraz toparlasa da 38’de Cissokho, sol kanattan (ki G.Saray’ın sağ kanadı tam bir koridor!) ‘bakın gole geliyorum’ diye adeta bağıra bağıra geliyor, güzelce topu kesiyor; Pereira da bunu engellemesi gereken Denayer ve Ahmet’in de seyirciyle birlikte seyrettiği kafa golünü atıyor. G.Saray, gole her zamanki tepkisini veriyor: TEPKİSİZLİK... Bu da Yeni Malatya için daha fazla şans demek. G.Saray kalesi önüne kurdukları kamptan 43’te Boutaib’in 2. golüyle dönüyorlar. Bu golün asisti kornerden yani duran toptan geliyor! Bu golle beraber artık iyice anlıyoruz ki G.Saray’ın sorunu ‘duran top’ değil, ‘duran teknik direktör!..’ İkinci yarıda G.Saray’ın biraz hareketlenmesi, rakip sahaya yerleşmesi dengeyi anında değiştiriyor. Bu yarıda aranan gol zorlana zorlana 74’te Ndiaye’yle bulunuyor ama tüm bu çabalar için artık geç! G.Saray, rakipleri tarafından önceki hafta hediye edilen avantajı bu kez de Malatya’nın sahasına gömüyor!