İki takımın birbirini oynatmamak adına sevimsizce oyuna müdahale ettiği, futbolun çirkinleştiği derbilerden biri değil bu. Aksine güzel futbol oynamak isteyen iki iyi takımın güç savaşı... İki takım da karşı tarafa ‘Senin ne yaptığına değil, kendi oyunuma bakarım’ mesajını çok net veriyor daha ilk dakikadan... Bu da maç boyunca iki kaleye de birçok net pozisyon olarak yansıyor. İlk yarının en çarpıcı pozisyonları: Henüz 1. dakikada Rodrigues’in Fabri’de sonlanan net vuruşu; 20. dakikada Negredo’nun boşalan kale yerine dışarı yolladığı aşırtma vuruş, 36. dakikada Gomis’in Fabri’yle karşı karşıya kalıp onun geçit vermediği şut. Bu yüksek gerilim hattı içerisinde Nagatomo’nun asistiyle 23. dakikada topu ağlara yollayan taraf, Fernando’yla G.Saray oluyor. İkinci yarıda daha da artıp başdöndürücü bir hıza ulaşan tempo, sahaya artık bu satırlara sığdıramayacağımız kadar çok net pozisyon; kalplere de akıllara ziyan bir aritmi olarak yansıyor. Aynı şekilde fizik gücü yüksek karşılaşmada kendi kendini sakatlama rekoru da kırılıyor. Pozisyonların en netinde 64. dakikada ceza sahasına tek başına giren Gomis’i durdurmaya çalışan Tosic, kırmızı kart görüyor. Sonrasında verilen penaltıda Gomis, üst direğe takılıyor. Ancak telafisi, bu maçın en çalışkan isimlerinden Rodrigues’ten geliyor. 70’te ilk dakikadakine benzer bir pozisyonla ceza sahasına girip Beşiktaş savunmasını avlıyor ve 2. gole imza atıyor. 10 kişi kalan Beşiktaş’ın oyundan düşmemesi, eksik ve geride olmasına rağmen tempoyu kesmemesi, bu derbiyi güzel kılan unsurlardan... Sahadaki her futbolcu, elinden gelenin en yükseği için çabalıyor. Dikkat seviyesi yüksek olunca kilidi açacak formül, karşı tarafı hataya zorlamak ki burada da müthiş seyirci desteğinin de etkisiyle ev sahibinin daha konsantre olması skoru şekillendiriyor. Neredeyse devre arasında bile dinmeyen kalp aritmisi, son düdükle lideri koltuğuna biraz daha yerleştiren derin bir nefes eşliğinde 3 puana dönüşüyor.