Osman Özgüven delifişek bir adam; “deliliği” yürekliliğinden, “fişekliği” de solculuğundan geliyor. Kendisi İzmir’in kuzey ilçelerinden 12.500 nüfuslu Dikili’nin belediye başkanı.

Belediyecilikte yeni değil, 1980’li ve 1990’lı yıllarda da iki dönem başkanlık yaptı Ege’nin bu şirin kıyı beldesinde. O yıllarda Dikili, Osman Özgüven’in öncülüğünde bir kültür ve edebiyat merkezi olarak Türkiye genelinde adını duyurdu, her yıl başarıyla düzenlenen ve kardeşlik kavramının öne çıktığı Barış ve Demokrasi Festivali çerçevesinde kültür-sanat-edebiyat dünyamızın birçok temsilcisini ağırladı. Yine o yıllarda Türk-Yunan dostluğunun ilk tohumları atıldı, Midilli’nin Mitilini kenti ile Dikili kardeş kentler olarak bu dostluğu pekiştirdiler. Türk ve Yunan çocukları geçen yaz düzenlenen kardeşlik kampında bir araya geldiler.

İlk başkanlık döneminde sokaklara döşettiği kırmızı parke taşlar nedeniyle “kızıl komünist” damgasını yedi Özgüven, hatta zamanın sıkıyönetim komutanlığı başka işi kalmamış gibi hakkında soruşturma bile açtırmıştı.

***

Başkan Özgüven’le tanışlığımız, karşılıklı oturmuşluğumuz yoktur ama biliyorum ki o ülkemizde “sosyal belediyeciliği” uygulayan ilk yerel yöneticilerdendir. Bunu anlamak, görmek için Dikili’ye gitmek, sokaklarında dolaşmak, insanlarıyla konuşmak yeterlidir.

Bugün Dikilililer belediye fırınında üretilen ve ilçenin sekiz noktasında satılan 250 gramlık ekmeği 25 kuruşa alıyorlar. İlçede toplu taşımacılık ücretsiz, araçlar öğrencileri evlerinin önüne bırakıyorlar. Sağlık Merkezi’nde hastalara 1 YTL’ye bakılıyor, röntgen çekimi 6 YTL, parası olmayandan hiç ücret alınmıyor. Belediye ihtiyaç sahibi 100 öğrenciye burs veriyor. Kent Konseyi, Gençlik Konseyi, Kadın Dayanışma ve Gençlik Merkezi gibi sosyal, Türk Halk Müziği, Türk Sanat Müziği ve Halk Dansları Topluluğu gibi sanatsal kuruluşlar oluşturulmuş. İlçe bakımlı ve temiz.

Ne var ki Dikili Türkiye’nin bir parçası ve Türkiye’de hiçbir başarı cezasız bırakılmadığından Dikili’de de bu kural şaşmaz bir biçimde işliyor.

***

Başkan Osman Özgüven’in yukarıda saydıklarımızın dışında önemli bir “suçu” var; Dikililere ayda 10 tona kadar kullanma suyunu ücretsiz veriyor. Olacak şey değil tabii! Sen ekmeği 25 kuruşa sat, hastalara ücretsiz bak, toplu taşımacılıktan para alma, üstüne üstlük suyu da halka bedava dağıt! Devlet organları derhal harekete geçiyor, Osman Özgüven ve 21 meclis üyesi hakkında Dikili Asliye Ceza Mahkemesi’nde “görevi kötüye kullanmaktan” dava açılıyor.

Son duruşmada mahkeme “kamu zararının doğup doğmadığının” belirlenmesi için dosyayı Ankara’ya, Nöbetçi Asliye Ceza Mahkemesi’ne gönderdi. Yargıçlar, yargılamaya esas olan “4736 sayılı kamu kurum ve kuruluşlarının ürettikleri mal ve hizmet tarifeleri ile bazı kanunlarda değişiklik yapılmasına dair kanunun” ihlal edilerek “kamunun zarara uğratılıp uğratılmadığını” bilirkişi yardımıyla belirleyecekler.

İnsan, “bu nasıl kanundur” diye sormadan edemiyor. Bir belediye başkanı halka ücretsiz su dağıttığı için yargılanıyor. Gerekçe de “kamuya zarar”, peki, “kamu” kim? Kamu “halk” değil mi? Dolayısıyla Dikili halkı kamuyu oluşturmuyor mu? Eğer yasa mahkemenin ele aldığı gibi yorumlanıyorsa o zaman bu yasanın anayasaya aykırılığından söz etmek gerekmez mi? Eğer sosyal belediyecilik cezalandırma nedeni ise anayasada belirtilen “sosyal devlet” ilkesi havada kalmış olmaz mı? 6 şubat 2009 günü duruşma var; bakalım nasıl bir karar çıkacak?

Osman Özgüven ise “4736 sayılı kanun anayasaya aykırıdır. Ceza da alsak itirazımız olmayacak. Bunu boynumuzda madalya olarak taşıyacağız. Önümüzdeki dönemde halkımız bana yine görev verirse bu sefer 10 ton değil 20 ton suyu bedava vereceğiz” diyor.

Dilerim kazanır; yalnız o değil onunla birlikte sosyal belediyecilik de, Dikililer de…

dkavukcuoglu@superonline.com

www.denizkavukcuogluyazilari.blogspot.com