Her sene şu birkaç günde o anıldı...
Salonlar dolup boşaldı...
Söyleşiler, paneller, anılar, konferanslar, törenler...
Söylenmedik söz kalmadı...

*

Onu sevenler her sene bugün toplanıp ağladılar...
İçleri yandı...
Dizlerine vurdular...

*

Ama dönün bakın...
Korktuğu o karşıdevrim gerçekleşti... Mücadele ettiği şeriatçı kafa Türkiye’yi yönetiyor... Üzerine titrediği hukuk devleti yerle bir...
Ve uğruna canını verdiği cumhuriyet bataklık içinde...
İnsanın içi yanar...

*

Niçin?..
Neden kör talih?..

*

Çünkü onun adını en çok kullananlar, o düzenlenen tiyatromsu törenler, o sayfalardaki göstermelik hüzün, o yapmacık konuşmalar...
Salonlardan dışarı çıkmadı...
Beton duvarlara sinip kaldı...
“Uğur Mumcu demişti”den öte gitmeyen bir boşluktu hepsi...
Kimse Mumcu’dan okuduklarını anlamamış, kimse kendine düşeni yapmamıştı...
Görev o törende bitmişti...
Bu kadardı...

*

Miraslarına dönün bakın...
Yüreğindeki cumhuriyet...
Zihnindeki Atatürkçülük...
Üzerine titrediği hukuk devleti...
Kalbindeki yurtseverlik...
Beklediği ilkeli siyaset...
Sevdası; onurlu ve yürekli gazetecilik...
Her birisi tembelliklerin, kaytarıcılıkların, yüreksizliklerin altında ezik...
Hatta utanç içinde...
Mahcup...

*

O yiğit insanı anmak istiyorsan...
Kalk artık...
Adım at...
Silkelen...
Kıpırda...
Anmaya yüzün olsun...

*

Yoksa...
Her anma günü, o biraz daha ölür...
Bir de sen vurma...