Küçümsedin ama...
Tava senden güçlüdür...
Çünkü arkasında bir kadın vardır...

Yüreği tava gibidir doğrusu kadının...
Alevi lezzete çevirir...
En büyük ateşleri eritir içinde...
Kor olur...
Yanar...
Ama yakmaz...

Kabağı ver helva yapsın sana...
Lezzeti hazırlar...
Aşkını, sevgisini, şefkatini sunar...
Nazar mı değdi, kurşun eritir kem gözlere...

“Sandık” deyip duruyorsun ya...
Sandığı belirleyen bilinçtir tava...

Sen konuş...
Lügat parçala, şiir oku, uydur, bağır çağır, yırtın...
O tavasını alıp balkona çıktı mı...
Tek hecedir:
“Tın...”
Anlayan da anlar, anlamayan da...

Mikrofon, cam, ekran, televizyon, radyo, hoparlör, çanak, uydu, medya, kamera, flaş, bant, kayıt, yayın...
Bu sapından tutup vurdu mu tavasına...
“Tın...”
Dünya duyar...

Sen konuş...
Yalan, yulan, palavra, buhtan, iftira...
Kimse inanmaz...
Tavası “tın” dedi mi meleğimin...
Doğrudur...
İçten, samimi, kesin, kararlı, yürekten...

Ben sana söyleyeyim:
Her tava, bir TOMA...
Sokakları sustur, çocukları tutukla, meydanları boşalt, ağzını açanı götür... Panzerlerin, mangaların, Akreplerin, bombaların, gazın, ilaçlı suyun, polisin, eli satırlı gestapon...
Ama onu susturamazsın...
Hiçbir güç kesemez sesini...
“Tın” dedi mi...
Delirirsin...

Kafaya da alamazsın...
Başladı mı söylenmeye?..
Anlayacaksın...
Demek ki gidiyorsun...
Tın tın...