Artık orada rahat oturamazsın...
Gücün ne olursa olsun...
Fark etmez...

Geçtiğin her sokak sana zulmünü hatırlatacak...
Gözünün takıldığı her balkon, bomboş olsa da, annelerin seslerini duyacaksın...
Meydanlar...
Caddeler...
Kaldırımlar, sadece aydınlık geleceğini isteyen bir genç kızın çığlığını durmadan bağıracak kulağına...

Diyelim ki mutfağında tencere gördün...
Ya da rafta tava...
İçinden tencere ile tavaya “Sen kimsin?..” diye bağırmak gelecek...

Diktatörlerin en iyi arkadaşlarıdır; evhamları...
Her şeyden kuşkulanacaksın...
Çevreni çember çember saran polislerle dolaşacaksın... Beş bin, on bin sivil polis senin bulunduğun her yeri dolduracak...
Ama diyelim ki aradan bakarken havada kuş gördün...
“Ey twiiit...” diye sinirleneceksin...

Çünkü...
Çünkü sen; çağdaş Türkiye’nin... Aydınlık hayalleri olan ülkenin... Tek derdi çocuklarını yeryüzünün alnı açık, başı dik, onurlu birer medeni bireyi olarak yetiştirme umutları taşıyan memleketin...
Hukukun, adaletin, insan haklarının, eşitliğin, özgürlüğün...
Kirletilmemiş inançların...
Talan edilmemiş toprakların...
Paramparça edilmemiş vatanın...
Başbakanı olamadın...
Olamazsın...

Bak işte...
Kin saçıyorsun...
Barıştıracağına birbirlerine düşman ediyorsun çocuklarımızı...
Nefret püskürüyorsun...
İftira atıyorsun...
İntikam peşindesin hâlâ...

Artık orada rahat oturamazsın...
Diyelim ki odanın camından bakarken ağaç gördün...
Ağaca bağıracaksın:
“Ey vandal?...”

“Sandık” diyorsun ya...
Hiç aklından çıkmayacak...
Aslı ağaçtandır sandığın...