Birincisi; 15 Ağustos 2007 tarihli köşemin başlığıydı:
“O Benim Cumhurbaşkanım Değil.”

*

Başımıza gelmeyen kalmadı...

*

Türkiye nasıl bir “kumpasa” düştüğünün farkında değildi...
Şimdi peşi peşine kendilerinin itiraf ettikleri, planlı projeli istila süreci başlamıştı... Gözükürde AKP, gözükmeyende cemaat vardı...

*

Laik Atatürk cumhuriyetinin yıkılarak yerine din referanslı bir devletin kurulması için kolları sıvadılar...
Yargı cemaate bırakıldı...
Polis birimlerine “imamlar” getirildi...
Orduya “kumpas” kurdular...
Dalga dalga tutuklamalar başladı...
Genelkurmay Başkanı, kuvvet komutanları, ordu komutanları, generaller, şerefli şanlı subaylar “silahlı örgüt üyesi” diye hapishanelere dolduruldu...
Cumhuriyeti savunacak, dinci devrime karşı çıkacak ne kadar yürekli aydın, düşünür, gazeteci, yazar, sanatçı, bilim adamı varsa toplatılıp hücrelere kapatıldı...
Ve karşıdevrimin önü açılmıştı artık...
Devrim yasaları, laiklik, cumhuriyet ilkeleri, çağdaş eğitim, okullar, bayramlar, antlar, marşlar, kavramlar, kurumlar...
Cumhuriyeti cumhuriyet yapan ne varsa saldırıldı...

*

Tüm bunlardan Cumhurbaşkanı “habersiz” olabilir mi?..

*

Olamaz...

*

Bu kadar tuzak, tezgâh, kumpas, hukuksuzluk, hırsızlık, vurgun, kir, pislik...
Yeni farkına varmış gibi yapamaz...

*

Cemaatle mektuplaşmak, Fehmi Koru’nun elçiliği ne oluyor?..
Cumhurbaşkanı’sın...

*

Devletin örgütlü çetelerce istila edildiği resmen açıklanırken...
Başında bulunduğu cumhuriyetin istila edildiği ortaya kabak gibi çıkmışken...
Başkumandanı olduğu ordusuna kumpas kurulduğu kendi dillerinden itiraf edilirken...
En tepesine oturduğu devlet tüm kurumlarıyla çökmüşken...
Hâlâ “Yargı bağımsızdır”, “Devlet güçlüdür” diyerek, olanları yeni duymuş gibi bilmezlikten gelmek!..

*

7 yıl olmuş söyleyeli...
Tekrar ederim:
O benim cumhurbaşkanım değildi...