Senin “ayyaş” dediğin insanlar, at sırtında üzerine oturduğun cumhuriyeti kurdular...
Sen ayık kafa ile otuz saniye duramadın ya atın üzerinde...

Sen ayran iç...
Bizim liderlerimiz rakı içerdi...
“Yalan” sözcüğünü devlete sokmadılar...
Özleri, sözleri doğruydu...
Bir tek dediklerinin tersini yapmamış, bir tek gün sözlerinden dönmemişlerdi...
“Ordular, ilk hedefiniz Akdeniz’dir” sözünü sen söylemiş olsaydın var ya...
Zikzak, strateji ortağı, danışma, beysbol sopası derken...
Bakmışsın ordu Polatlı’dan dönmüş geliyor...

Söyledikleri her söz tarih kitaplarına geçti “ayyaş”ların...
Birçok ülkenin duvarlarına yazdılar vecizelerini...
Çinli çocuklar hâlâ onların sözlerini ders kitaplarından okur...
Sen ayran iç...
Ayranla bu kadar söylenir ancak:
“Men dakka dukka...”

Müslümanlar son asırlardaki tek şanlı zaferini “kıyak kafa” ile kazandılar, her biri kurşun altında...
Kantin subayı değildi “ayyaş”lar...
Oğulları askerlikten tüymedi...

Rakı içtiler...
Yaşamlarında kin yoktu...
Ne nefret...
Ne intikam...
Onun için Çanakkale’de savaştıkları Anzak askerlerinin ailelerine “Müsterih olun, onlar artık bizim çocuklarımız” demişti...
Avustralya’da o sözleri anıtlarına yazdılar...
Kendi şehit çocuklarına saygın yok...
Dedin zaten:
“Kelle...”

Bu topraklarda yaşayanlardan tek millet yarattılar onlar kıyak kafayla; Türk’ten, Kürt’ten, Lazdan, Tatardan, Abazadan, Boşnaktan, Çeçenden, Çerkezden, Süryaniden, Zazadan...
Ayranı fazla çekince demek ki...
Dağıttın...
Paramparça vatan...

Sen ayran iç...
Ne kadar koyun, ne kadar inek...
O kadar ayran...