Yok, ben buna kafayı taktım. N’olur birisi anlatsın! Rize’de insanlar neden maça gitmez? Stat yeni değil mi? Öyle! Rize sosyal faaliyet açısından bir cumartesi akşamına bir dolu alternatif üreten bir yer mi? Sanmıyorum! Düşme mücadelesindeki takımın taraftara her zamankinden daha çok ihtiyacı var mı? Teknik adamları renkli mi? Ligde geçen sezon bu sahada enfes bir maç oynanmadı mı? Dün de özellikle ikinci yarıda harika bir maç izlemedik mi? Hepsine evet! Peki, neden ıssızlığın ortasında oynanıyor? Siyasi iktidarla bir dertleri var da protesto mu ediyorlar? Olacak şey değil! Anlayan beri gelsin.

Sihirli dokunuş
Malum, Galatasaray yeni teknik adamla yeni umutlara yelken açtı. Evet, Tudor yetenekli; evet, Tudor aç. Ama ilk maçtan sihirli bir dokunuş bulmak zor. Ne diyordu taht oyunlarıyla ünlü Tudors dizisinde Kral Henry: “Hikâyenin nasıl bittiğini biliyor olabilirsin, ama anlamak için önce başlamasın.” Bu yüzden “O geldi ve...” diye başlayan cümlelerin hepsi boşa kürek. Sonuçtan bağımsız bunu akılda tutmak lazım.
Ama işte, bir teknik adamın ilk maçında kazanması da önemli. İlk yarıda kolaylıkla olacak gibi duran şey ikinci yarıda Özgür’ün harika golüyle kaydı gitti Sarı-Kırmızılıların ellerinden. Yasin 90’da kafayı iyi vursa dönerdi maç. Olmadı. Neticede, ilk maçında bir teknik adama şans da gerek. Ama şansızlıktan kaybetmediler. İkinci yarıdaki kötü oyun verdi puanları. Sezon başından beri kaç kere olduğu gibi. Eksiklere bakınca “bu skor doğal” diyebilirsiniz. Ama bu kayıplarla şampiyonluk gidebilir. O zaman sorarlar niye değişti teknik direktör diye. Evet, iyi başlamadı Tudor. Tabii ki kendi eseri değil bu sonuç. Ama etkisi var. Özellikle de ikinci yarıdaki değişikliklerle.
Can havlindeki Rize’ye gelince. İkinci yarıdaki hevesli oyunla aldılar o bir puanı. Kazanabilirlerdi bile. Fikstürde zorlu viraja girerken bu bir puan ilaç gibi gelmiş olmalı. Bakalım onlar kendi hikâyelerinin sonunu nasıl getirecek?