Esbabı mucibesi açık sözlülük olan Sergen Yalçın, durumu 0-1’e getiren penaltıdan sonra aynen şöyle dedi: “İlk 25 dakikada istediğimizi yapabiliyoruz demek çok doğru değil!” İkinci golün ardından artık biraz daha direkt konuşmayı başardı: “Kötü oynuyoruz.” O ana dek durum aslında bu kadar basitti.
O andan sonra başladı maç Türkiye için. Yine en büyük itki olan gazla, motivasyonla. Emre Mor, Hakan Çalhanoğlu, direkler, bireysel çabalar falan derken durum 2-2 oldu. Sevindi tribünler haliyle. Ama bazı gerçekler de ortadaydı. Başlangıçtaki oyun planı gerçekten kötüydü. Ukrayna’nın ne oynadığını sanki ilk kez o zaman anlamış gibiydiler. İşi çözdükten sonra da biraz geç kalınmış gibiydi. Son çıkıştan kurtarıldı maç. Biraz da şansla...
Dünkü maç umut verdiyse eğer, geri dönüş azmiyle, bireysel yetenekler sayesinde oldu bu. Ortada bir takım anlayışı, bir strateji sayesinde bir şeyler olduğunu söylemek zor. Gene de önemli tabii. İşlerin çok karışacağı belli olan bir grupta umut kolay bitmiyor.

Tartışma zemini
Oysa bizim daha büyük sorunlarımız var, bir türlü kabullenemediğimiz şeyler... Bireyleri aşacak kadar büyük sorunlar... Üstelik epeydir varlar. Ama bu konuları pek tartışamıyoruz. Çünkü artık bu ülkede sorunlar konuşulamıyor. Muktedirlik öyle bir domine ediyorlar ki, öyle çok bağırıyorlar ki, susuyoruz, siniyoruz. Ya da birileri öyle saçmalıyor ki ya dedikodu, ya magazin, ya da hamasi demagoji alıp yürüyor. Sorumlular da bunun arkasına sığınıp yırtıyor. O yüzden bir şeyleri düzeltmek için önce sağlıklı bir tartışma zeminine ihtiyacımız var. Sadece siyasette değil, sporda da... Bu skor 0-2’yken de böyle 2-2 iken de. Dünden önce de, sonra da... Arda Turan-Fatih Terim gerginliğinin ötesinde bir tartışmaya ihtiyacımız olduğu açık.
Maçı mı merak ediyorsunuz? Önce Ukrayna aldı götürdü maçı, sonra bunu fark edemedi ve Türkiye geri döndü. Şevçenko’nun takımı EURO 2016’nın kötülerindendi. Ama dün hiç fena gözükmediler. Biz de o turnuvanın kötülerindendik. Biz çok ışık verdik mi? Tartışılır. Tabii iyi tartışabilirsek...