Orhan Pamuk Liberation’a verdiği röportajda Türkiye’de yaşamanın insana zorla iyimser olmayı öğrettiğini söylüyor. Ve ekliyor: “Bunca baskıya, zulüme rağmen Kadıköy’de ‘Hayır’ oyu yüzde 80 çıktı.” Bildiğim kadarıyla Fenerbahçeli Pamuk. Ama futbolu artık pek sevmiyor. Öyle olmasa bu aralar Kadıköy’le ‘iyimserlik’ kavramını aynı cümlede kullanmazdı sanırım. Çünkü semtin en önemli timsallerinden birinin üzerinde kara bulutlar hiç eksik olmuyor. Dün en kötü günleri değildi. Ama iyiliğe, iyimserliğe de pek yer yoktu.
Garip ve kötü bir maçtı gerçekten. Kötüydü, çünkü akmıyordu. Garipti, çünkü ortada bir oyun olmadan bir araba gol atıldı ve bir dolu pozisyon çıktı. 27’de Başakşehir ikinci golü kaçırdıktan hemen sonra Fenerbahçe tribünleri ‘tam zamanı şimdi’ diye bağırmıştı. Talihsiz bir andı. Çünkü öyle olmayacağı çok belliydi. Henüz kaleyi bulan şutu yoktu Sarı-Lacivertlilerin ve Başakşehir, iyi değilse de akıllı oynuyordu. Nitekim çok geçmeden 0-2 oldu skor. Belli ki şunu görmüştü Abdullah Avcı’nın öğrencileri. Ev sahibi ekibin kalesini bulan iki şuttan biri gol oluyordu. Ve sadece iyi organize olmak yetebilirdi! Maç orada bitecek gibi duruyordu. Bitmedi. Çünkü Kadıköy’deki atmosferde hiç kimse kolay pes etmiyor.
İlginçtir, 43’te, 23. ortada kaleyi bulan ilk şutla skor 1-2’ye geldi. Hatta ortada hiçbir olumlu sinyal yokken neredeyse 2-2’ye bile bağlanıyordu devre. ‘Formaları koysanız bir gol atar’ dedikleri bu sanırım. Ama mücadelesiz de olmuyor. Nitekim ikinci devre, tribünlerin ittirmesiyle efor sarf eden bir takım çıktı ortaya ve zorladı da zorladı. Hakikaten çok çabaladı Sarı- Lacivertliler. Beraberliği de buldu. Ama kötülerdi, organize olamıyorlardı ve bu gerçek kapanmıyordu.
Dedik ya garip ve kötü diye. Sonu da şaşırtmadı. Dakikalar süren tartışma süreci sonunda önce 2-2 oldu skor. Sonra da son saniyelerde 2-3. Sonrası gerginlik, küfür, kıyamet... İyimserliğe hiç yer yoktu, hiç.